Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα διεθνούς ανυποληψίας, ο γερμανικός κινηματογράφος ξαναέρχεται στην επιφάνεια. Από την δεκαετία του ’70, την εποχή της γενιάς των Φασμπίντερ, Βέντερς, Χέρτζογκ, κλπ, είχαμε να διαπιστώσουμε τέτοια ποικιλία θεμάτων, αισθητικών τάσεων, τέτοια ευαισθησία και επινοητικότητα στην προσέγγιση μιας πραγματικότητας πού άπτεται της ιδιωτικής σφαίρας ή της πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής αμφισβήτησης. Όμως άδικο θα ήταν το ευχάριστο φαινόμενο έκπληξης του Good Bye Lenin! (2003), το λαϊκό προσκύνημα και το Όσκαρ για την Ζωή των άλλων, η αστραπιαία εξέλιξη του νεαρού Φάτι Ακίν, που μέσα σε λίγα χρόνια, έδρεψε κορυφαία βραβεία στα φεστιβάλ Βερολίνου και Κανών με το Μαζί ποτέ (2004) και την Άκρη του ουρανού (2007) καθώς και η διεθνής εμπορική επιτυχία της αμφιλεγόμενης Πτώσης (2004), του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ και, πολύ πρόσφατα, του Συνδρόμου Μπάαντερ Μάινχοφ, του Ούλυ Έντελ και του Κύματος, του Ντένις Γκάνζελ– δηλαδή σημαδιακές πιο mainstream εκφάνσεις μιας ανοδικής εμπορικής πορείας, μιας αναζοπύρωσης του ενδιαφέροντος για το γερμανικό σινεμά – να επισκιάσουν ένα αισθητικό κίνημα, πιο εύθραυστο, πιο μινιμαλιστικό, πιο στυλιζαρισμένο, λιγότερο εμπορικό και πιο διακριτικό, ένα ρεύμα που οι γάλλοι κριτικοί το ονομάτισαν «Nouvelle vague Allemande» («Νέο Κύμα του Γερμανικού Κινηματογράφου») και οι γερμανοί «Berliner Schule» («Σχολή του Βερολίνου»).

Πρωτεργάτες του κινήματος οι σκηνοθέτες Κρίστιαν Πέτσολντ (Christian Petzold), Άνγκελα Σανέλεκ (Angela Shanelec) και Τόμας Άρσλαν (Thomas Arslan), και οι τρεις φοιτητές της Berliner Filmakademie (dffb), στους οποίους ήρθαν να προστεθούν λίγο αργότερα οι νεότεροι Kρίστοφ Χοχόϊσλερ (Christoph Hochhausler), Μπένιαμιν Χάϊζενμπεργκ (Benjamin Heisenberg), Χένερ Βίνκλερ (Henner Winckler), Ούλριχ Κέλερ (Ulrich Kohler) και Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ (Valeska Griesebach) που προέρχονται συχνά από άλλους ορίζοντες, σπούδασαν σε άλλες κινηματογραφικές σχολές της Γερμανίας, στο Αμβούργο ή στο Μόναχο, αποφάσισαν όμως να εγκατασταθούν και να εργαστούν στο Βερολίνο, όπου επέστρεψε και η νέα πραγματικότητα της δημοκρατίας μετά την πτώση του τείχους. Από εδώ προκύπτει και το όνομα «Σχολή του Βερολίνου».
Από τις πρώτες κιόλας ταινίες αυτού του Βερολινέζικού Νέου Κύματος, στα τέλη της δεκαετίας του’90, ξεχωρίζει μια ιδιαίτερη ματιά πάνω στα σημερινά αστικά κέντρα αλλά και συχνά έξω απ’ αυτά, στα προάστια των μεγαλουπόλεων ή και σε απομακρυσμένες επαρχίες όπου οι χαρακτήρες μοιάζουν σαν χαμένοι στον κόσμο τους, αλλόκοτοι εκφραστές μιας μετά-ιδεολογικής γενιάς και μιας κοινωνικής δυσφορίας, παγιδευμένοι σε μια μελαγχολική και ανησυχητική παθητικότητα ή σε μια απελπισμένη αναζήτηση ευτυχίας. Η ματιά των δημιουργών, ψυχρή και ποιητική, περισσότερο στοχαστική παρά διεισδυτική, προσεγγίζει πρόσωπα και πράγματα με εκφραστική οικονομία, ρεαλιστική διάθεση, αφηγηματική αφαίρεση, αισθητική ακρίβεια.
Η πραγματικότητα είναι η λέξη-κλειδί για τη «Σχολή του Βερολίνου» – και δεν πρόκειται για μια πραγματικότητα που «συλλαμβάνεται» μέσα στους δρόμους με την κάμερα στο χέρι να κουνιέται διαρκώς. Οι σκηνοθέτες που την αποτελούν δεν είναι «μαχόμενοι», είναι παρατηρητές. Όμως δεν παρατηρούν την πραγματικότητα για να την αναπαραγάγουν απλώς, ή για να εξετάσουν τις ψυχολογικές της πλευρές, αλλά για να τη μετατρέψουν σε μια τεχνητή φόρμα που περνά την πραγματικότητα «από κόσκινο» μέχρι να φτάσει στην πιο αμιγή μορφή της. Tο ρόλο του «κόσκινου» παίζει η ελαχιστοποίηση: οι διάλογοι είναι λίγοι, το παίξιμο των ηθοποιών είναι μινιμαλιστικό, χωρίς εξάρσεις και εκφραστικές χειρονομίες, το μοντάζ είναι το μίνιμουμ που θα μπορούσε να είναι. Οι σκηνοθέτες αμφισβητούν τις τεχνικές χειραγώγησης που συνήθως χρησιμοποιεί η σκηνοθεσία και προσπαθούν να γίνονται αόρατοι, έτσι ώστε η παρουσία τους να μη διαστρεβλώνει τα αποτελέσματα της έρευνάς τους.
Σημεία αναφοράς τους, οι σκηνοθέτες Ρομπέρ Μπρεσόν, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Μίχαελ Χάνεκε, Αδελφοί Νταρντέν, Μορίς Πιαλά και Ζαν Εστάς. Όπως είναι ευνόητο το σινεμά που ενστερνίζονται εντάσσεται σ’ αυτό που ονομάζουμε «μοντέρνο κινηματογράφο» και μάλιστα μερικοί απ’ αυτούς το υποστηρίζουν πεισματικά μέσα από το κινηματογραφικό περιοδικό Revolver, που, από το 1997, εκδίδεται από τον Κρίστοφ Χοχόϊσλερ και τους Μπένιαμιν Χάιζενμπεργκ, Φραντς Μύλλερ, Νίκολας Βάκερμπαρτ, Σάσκια Βάλκερ.

Στο αφιέρωμα περιλαμβάνονται δεκαέξι ταινίες όλων των σημαντικών εκπροσώπων αυτής της τάσης. Τις περισσότερες από τις ταινίες το Αθηναϊκό κοινό δεν θα είχε την ευκαιρία να δει στις αίθουσες, αφού δεν επιλέχθηκαν από τη διανομή, ενώ κάποιες από αυτές κάνουν στο Παλλάς την επίσημη πρεμιέρα τους στην Ελλάδα. Το σύνολο των ταινιών δίνει στο θεατή μια συμπαγή ιστορική άποψη της εξέλιξης της «Σχολής του Βερολίνου» αλλά και μια ιδέα για την εξέλιξη των βασικών της συντελεστών, αφού εμφανίζονται ο καθένας με μια από τις πρώτες του ταινίες, που σηματοδότησαν την διαμόρφωση της ομάδας και των απόψεών της, και μια από τις τελευταίες.

Πιο αναλυτικά οι ταινίες είναι οι εξής:

Der schone Tag / Μια όμορφη μέρα. 2001-2002/ 74΄
του Thomas Arslan
Μια μέρα από τη ζωή της νεαρής Ντενίζ. Μια μέρα ξεχωριστή, με γεγονότα που θα βιώσει με μεγάλη ένταση: ένας χωρισμός, το ξεκίνημα μιας φιλίας, οι σχέσεις στην οικογένεια, το καλοκαίρι στην πόλη... Μέσα από την αφήγηση μιας μέρας διαγράφεται το πορτραίτο μιας νέας γυναίκας, τα αισθήματά της, οι φιλοδοξίες της, η αναζήτηση της ευτυχίας... Το τρίτο μέρος μιας τριλογίας για τη ζωή της νέας γενιάς μεταναστών τουρκικής καταγωγής στη Γερμανία. Γερμανο-τουρκικής καταγωγής και ο ίδιος, ο Τόμας Αρσλάν, είναι από τους πρώτους σκηνοθέτες που άρθρωσαν ένα διαφορετικό κινηματογραφικό λόγο με τον τρόπο που σήμερα ονομάζουμε «Σχολή του Βερολίνου».

Ferien / Διακοπές. 2006-2007/ 91΄
του Thomas Arslan
Οι διακοπές μιας οικογένειας ξεκινούν ειδυλλιακά, μοιάζουν όμως να κινδυνεύουν να καταστραφούν από όλα όσα κρύβονταν στις σχέσεις των μελών της από χρόνια. Οι δύσκολες καταστάσεις που τους επιφυλάσσει αυτό το καλοκαίρι φέρνουν καθετί κρυφό στην επιφάνεια. Οι ευαίσθητες ισορροπίες κινδυνεύουν να ανατραπούν για πάντα...
Ο Τόμας Αρσλάν αποφεύγει τις συνταγές του μελοδράματος που συχνά χρησιμοποιούνται σε ανάλογες θεματικές για να κάνει μια ταινία λεπτεπίλεπτης παρατήρησης, σαν να χρησιμοποιεί έναν σεισμογράφο.

Sensucht / Πόθος. 2004-2006/ 88΄
της Valeska Griesebach
Ένα ζευγάρι ζει στην ασφάλεια μιας σχέσης τόσο κοντινής, που η παλίρροια της καθημερινής ζωής δεν την ταράζει ποτέ. Μιας σχέσης αγάπης τόσο τέλειας, που κάνει τους άλλους να αντιμετωπίζουν το ζευγάρι σαν από άλλο κόσμο. Μέχρι που μια τυχαία περιπέτεια θα ξυπνήσει μέσα στον άντρα το ερωτικό πάθος. Η αγάπη του για τη σύζυγό του μένει ανέγγιχτη, αλλά γι’ αυτόν τίποτα δε μπορεί πια να είναι το ίδιο… Με φόντο μια επαρχία της πρώην ανατολικής Γερμανίας, η Valeska Griesebach αποδεικνύει με τη δεύτερη ταινία της, τόσο τη μεγάλη σημασία που δίνει τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις του διαλόγου όσο και το ιδιαίτερο χάρισμά της να κάνει έναν πολύ προσωπικό κινηματογράφο δουλεύοντας με ερασιτέχνες.

Schlafer / Κατάσκοπος υπό αίρεση. 2005/ 100΄
του Benjamin Heisenberg
Ο Γιοχάννες συναντά τον Ιρανό Φαρίντ σε ένα ερευνητικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα όπου εργάζονται. Παρά τον ανταγωνισμό τους γίνονται φίλοι. Όταν οι μυστικές υπηρεσίες προτείνουν στο Γιοχάννες να τους τροφοδοτεί με πληροφορίες για την ύποπτη, πιθανώς τρομοκρατική δράση του Φαρίντ, αυτός αρνείται. Όμως όταν ανακαλύπτει στοιχεία που θα μπορούσαν να αποδείξουν τις πιθανές τρομοκρατικές του προθέσεις, όχι μόνο δέχεται να τον κατασκοπεύει, αλλά επιπλέον χρησιμοποιεί την επιρροή του για να αποκλείσει τον αντίπαλό του από το ερευνητικό πρόγραμμα.

Milchwald / Το γαλακτόδασος. 2003/ 85΄
Του Christoph Hochhausler
Μετά από έναν καυγά μέσα στο αυτοκίνητό της, καθώς πηγαίνουν στην γειτονική Πολωνία για ψώνια, η Σίλβια κατεβάζει στο δρόμο τα δυο θετά της παιδιά για να τα τιμωρήσει. Μετά από λίγο γυρίζει, αλλά τα παιδιά έχουν χαθεί στο δάσος. Από το φόβο της αδυνατεί να εξηγήσει στον άντρα της και πατέρα τους πώς χάθηκαν τα παιδιά του, και εκείνος τα ψάχνει όλο αγωνία. Εν τω μεταξύ τα παιδιά περιπλανώνται στο δάσος, συναντούν κάποιους «καλοθελητές», και χάνουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους. Σαν να αφηγείται μια νέα εκδοχή του παραμυθιού «Χένζελ και Γρέτελ» των αδελφών Γκρίμ, ο Hochhausler με την πρώτη του ταινία παραμερίζει μελό και ηθική και μας εισάγει σ' ένα κόσμο διάχυτου τρόμου.

Bungalow / Μπάνγκαλοου. 2001-2002/ 85΄
Του Ulrich Kohler
Ο 19χρονος Πωλ το σκάει από το στρατό και κρύβεται στο μπάνγκαλοου των γονιών του, στη μέση του πουθενά, κάπου στην επαρχία του Χες. Ενώ γίνεται όλο και πιο απαθής, η επιθετικότητά του ξεσπά όταν ο αδελφός του και η φίλη του έρχονται στο μπάνγκαλοου για διακοπές. Αψυχολόγητες αντιδράσεις και άσκοπη σπατάλη χρόνου και ενέργειας: ο Kohler καταγράφει λακωνικά και με άψογο στυλ την σύγχρονη κοινωνική δυσφορία.

Unterwegs/ En Route / Στους δρόμους. 2004/ 81΄
Του Jan Kruger
Η Σάντρα, νεαρή μητέρα με την κόρη της, ο Μπένι, πολύ ερωτευμένος με τη Σάντρα, και ο χαρούμενος, αλλά απρόβλεπτος και ριψοκίνδυνος Μάρκο, κάνουν διακοπές σε ένα κάμπινγκ. Μια σχέση εμπιστοσύνης αναπτύσσεται μεταξύ τους, και όταν ο Μάρκο έχει μπλεξίματα, αποφασίζουν να αφήσουν το κάμπινγκ και να ταξιδέψουν στην Πολωνική Βαλτική Ακτή. Καθώς γνωρίζονται σιγά-σιγά, γίνονται μια μικρή παράξενη οικογένεια, στην οποία ο καθένας βρίσκει αυτό που του λείπει.

Pingpong. 2005-2006/ 89΄
Του Matthias Luthardt
Ο Πωλ, μόλις 16, εμφανίζεται απρόσκλητος στο σπίτι των θείων του, όπου έχει περάσει όμορφες στιγμές ως παιδί, προσπαθώντας να ξεπεράσει την πρόσφατη αυτοκτονία του πατέρα του. Η θεία Άννα, που προετοιμάζει τον επίσης 16χρονο γιο της, τον Ρόμπερτ, για εισαγωγικές εξετάσεις σε μουσικό σχολείο, δε χαίρεται καθόλου με την επίσκεψη. Όμως η ψυχρότητά της για τον Πωλ σύντομα γίνεται στοργή, και ο Πωλ αισθάνεται έλξη για τη θεία του. Όσο πλησιάζουν οι εξετάσεις, τόσο μεγαλώνει η ένταση ανάμεσα σε μητέρα και γιο. Η Άννα παίρνει τον Πωλ με το μέρος της και, καθώς εκείνος αφήνεται στα χέρια της, εκμεταλλεύεται τη συναισθηματική του αδυναμία, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Μέχρι που τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο... Μια ιστορία για τη μεσοαστική ζωή μιας οικογένειας που συνταράσσεται από την εισβολή της σεξουαλικής έντασης ανάμεσα σε έναν έφηβο και μια ενήλικα. Με την ταινία αποφοίτησής του από την Ακαδημία Κινηματογράφου του Πότσνταμ, ο Luthardt πετυχαίνει ένα επαγγελματικό αποτέλεσμα υψηλών προδιαγραφών (βραβείο σεναρίου στην «εβδομάδα κριτικής» στις Κάννες).

Die innere Sicherheit / Εσωτερική ασφάλεια. 2000/ 119΄
Του Christian Petzold
Ένα ζευγάρι πρώην τρομοκρατών καταφέρνει να κρύβεται για πολλά χρόνια ανάμεσα στα πλήθη των τουριστών σε κάποια παραλία της Πορτογαλίας. Μεγαλώνουν μια έφηβη κόρη που αποτελεί πρωτοτυπία: μια κοπέλα που ποτέ δεν έχει κάνει κοπάνα, ποτέ δεν έχει πάει για κάμπινγκ, ποτέ δεν έχει μεθύσει με τους φίλους της ή δεν έχει βυθιστεί στα παγωτά με το αγόρι της. Ένα κορίτσι που είναι εντελώς μόνο. Οι γονείς σχεδόν τα έχουν καταφέρει να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά στη Βραζιλία, αλλά η αβλεψία μιας στιγμής τα καταστρέφει όλα. Κυνηγημένοι, επιστρέφουν στη Γερμανία. Η κόρη τους ενσαρκώνει τις αμφιβολίες τους αλλά και την καταπιεσμένη επιθυμία τους για μια «κανονική» ζωή. Όταν η κόρη ερωτευτεί, ο έρωτάς της θα καταλήξει σε τραγωδία. Η πρώτη ταινία του Petzold, που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία από όλες τις ταινίες της «Σχολής του Βερολίνου» στις αίθουσες στη Γερμανία, διατυπώνει και τις επιλογές του: είναι μια ταινία για την τρομοκρατία, σαφώς πολιτική, που όμως βλέπει την πολιτική μέσα από την ιδιωτική ζωή.

Jerichow. 2008/ 93΄
Του Christian Petzold
Τρεις άνθρωποι του περιθωρίου συαντιούνται μοιραία. Ο Τόμας, νεός και δυνατός, έχει αποπεμφθεί από το στρατό. Ο Άλι, αυτοδημιούργητος Τούρκος μπίσνεσμαν, έχει περάσει πολλές δυσκολίες, αλλά τώρα το μόνο που τον νοιάζει είναι να μην τον κλέβουν οι υπάλληλοί του στα σνακ-μπαρ που έχει. Η Λάουρα, μια ελκυστική γυναίκα με σκοτεινό παρελθόν, μοιάζει να βρίσκει καταφύγιο στη σκιά ενός γάμου με τον Άλι. Η τελευταία ταινία του Petzold, που θα βγει στις αίθουσες, κάνει την επίσημη πρεμιέρα της στο αφιέρωμα του Παλλάς.

Nachmittag / Απομεσήμερο. 2006-2007/ 97΄
της Angela Schanelec
Το σπίτι κοντά στη λίμνη είναι ένας μικρόκοσμος, όπου ζει ο Κόνσταντιν και ο θείος του. Ο Κόνσταντιν γράφει, και δεν έχει φύγει ποτέ από ‘κει. Μετά από χρόνια απουσίας καταφθάνει η μητέρα του, ηθοποιός Ιρένε και το κορίτσι του, η Άγκνες, που σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, για τις καλοκαιρινές διακοπές. Όμως οι συναντήσεις φέρνουν στην επιφάνεια όλες τις κρυμένες εντάσεις των σχέσεων, που λυγίζουν τελικά υπό το βάρος των ανηλεών αποκαλύψεων της κάθε αμφιβολίας ή της ασίγαστης ανάγκης για αποδοχή. Η απώλεια και η μοναξιά γίνονται τελικά το θέμα της ταινίας. Οι βασικοί ήρωες του «Γλάρου» του Τσέχωφ, όπως θα μπορούσε να τους συναντήσει κανείς σήμερα, εδώ, μέσα σε τρία καλοκαιρινά απογεύματα γεμάτα ομορφιά και σκληρότητα.

Mein langsames Leben / Αργόσυρτη ζωή. 2000-2001/ 85΄
της Angela Schanelec
Η ταινία γνέθει έναν πολύπλοκο ιστό σχέσεων ανάμεσα σε μια ομάδα φίλων και συγγενών με σκηνικό τα καφέ, τα πάρκα και τις λίμνες του Βερολίνου το καλοκαίρι.
Είναι μια προσπάθεια απεικόνισης της ζωής με τον τρόπο ενός παρατηρητή – από απόσταση, χωρίς επηρεασμό των γεγονότων, μόνο παρατηρώντας. Δυο νέες γυναίκες που κάθονται σε ένα καφέ μια καλοκαιριάτικη μέρα, μια οικογένεια που φτάνει σ’ ένα αεροδρόμιο, μια ηλικιωμένη γυναίκα που ταξιδεύει ολομόναχη σ’ ένα τρένο, τα ενήλικα παιδιά που στέκονται έξω από το νοσοκομείο όπου πεθαίνει ο πατέρας τους.
Καθημερινές καταστάσεις, που συμβαίνουν χιλιάδες φορές τη μέρα. Αλλά τι συμβαίνει όταν προσπαθήσει κανείς να απεικονίσει αυτές τις απλές καταστάσεις;

Madonnen / Μαντόνες. 2005/ 120΄
της Maria Speth
Επικηρυγμένη για κλοπή, η Ρίτα προσπαθεί να σωθεί στο Βέλγιο, όπου όμως τελικά συλλαμβάνεται και την απελαύνουν στη Γερμανία. Καταδικάζεται σε μακρόχρονη φυλάκιση, κι ενώ εκτίει την ποινή της, τα τέσσερα παιδιά της ζουν με τη μητέρα της. Η μεγαλύτερη κόρη της αναγκάζεται να αναλάβει ευθύνες δεύτερης μητέρας. Βγαίνοντας από τη φυλακή, προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ασφάλειας και ισορροπίας μέσα στην οικογένειά της, αλλά αυτές οι ισορροπίες διαταράσσονται επικίνδυνα όταν ο Αμερικανός στρατιώτης φίλος της μετατίθεται πίσω στην Αμερική.

In den Tag hinein / Aπο την μια μέρα στην άλλη. 2001-2002/ 118΄
της Maria Speth
Η Λυν μένει στο Βερολίνο με τον αδελφό της. Άλλοτε κακόκεφη, άλλοτε ανοιχτή και συντονισμένη με την αίσθηση της πόλης, αυθόρμητη και συναισθηματικά ασταθής. Όπως ο χαρακτήρας της μετακινείται ανάμεσα στις διαθέσεις, έτσι και η ερωτική της ζωή μπαλαντζάρει ανάμεσα στον φίλο της Ντέιβιντ, έναν πειθαρχημένο επαγγελματία κολυμβητή, που όμως δε μοιράζεται την αίσθηση ελευθερίας της, και τον Κότζι, έναν Ιάπωνα πρωτοετή φοιτητή Γερμανικών με τον οποίο έχει κοινό τον αισθησιασμό, αλλά όχι τη γλώσσα της.

Klassenfahrt / Σχολική εκδρομή. 2001-2002/ 86΄
Του Henner Winckler
Μια σχολική τάξη ταξιδεύει στις ακτές της Βαλτικής στην Πολωνία. Το ξενοδοχειακό συγκρότημα κάθε άλλο παρά συναρπαστικό είναι για τα παιδιά – πολύ περισσότερο αφού έχουν πάει εκεί εκτός εποχής. Μέσα σε ματς του τέννις, ολοήμερες εκδρομές και υπερκατανάλωση αλκοόλ, μια επικίνδυνη σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στον 16άχρονο Ρόννυ και τη συμμαθήτριά του Ίζα. Μια νύχτα συναντούν σε μια ντισκοτέκ έναν νεαρό Πολωνό, τον Μάρεκ. Ο Ρόννυ παρατηρεί το αυξημένο ενδιαφέρον του Μάρεκ για την Ίζα, κι έτσι αρχίζει να τον προκαλεί. Μέχρι που οι προκλήσεις καταλήγουν σε μια δοκιμασία με τραγικά αποτελέσματα. Ο Winckler κάνει μια στοχαστική μελέτη της εφηβείας.

En Garde. 2003-2004/ 94΄
της Ayse Polat
Η δεκαεξάχρονη Αλίτσε απομονώνεται εξαιτίας της ιδιαίτερα αναπτυγμένης ακοής της, που την κάνει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά από όλους τους άλλους. Κάποτε συναντά τη Μπεριβάν, μια νεαρή Κούρδη, που περιμένει να γίνει δεκτή ως μετανάστης από τις Γερμανικές αρχές. H ταινία En garde είναι μια συγκινητική ιστορία για τη φιλία που σιγά σιγά χτίζεται ανάμεσα στα δυο κορίτσια, τα όνειρα και τις ελπίδες τους, και για το αγαπημένο τους σπορ: την ξιφασκία.

Info:  Η Ελληνική Θεαμάτων ξεκινά μια σειρά κινηματογραφικά αφιερώματα. Το πρώτο από αυτά τα αφιερώματα αφορά μια από τις πιο σημαντικές τάσεις του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου, τη «Σχολή του Βερολίνου». Οι προβολές γίνονται στον Κινηματοθέατρο Παλλάς 22-28 Ιανουαρίου 2009. Το αφιέρωμα αυτό πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας.
Το πρόγραμμα επιμελήθηκε ο Μισέλ Δημόπουλος.

(δελτίο τύπου)