του Luca Guadagnino

Μέσα στο πολυτελές αλλά σχεδόν κλειστοφοβικό περιβάλλον μιας πανίσχυρης μιλανέζικης οικογένειας βιομηχάνων κινείται το σύγχρονο αυτό μελόδραμα, που αποτελεί αποθέωση του στυλ και της αισθητικής τελειότητας. Από τα άψογα προετοιμασμένα δείπνα της μεγάλης τραπεζαρίας έως τους μικρότερους εσωτερικούς χώρους μιας έπαυλης-μαυσωλείου η κάμερα καταγράφει την κομψή επιφάνεια μιας αριστοκρατίας που βρίσκεται στη δύση της.
Η αφήγηση παρακολουθεί την οικογένεια Recchi ξεκινώντας με μια επίσημη τελετή που τη βρίσκει ακόμα ενωμένη και καταλήγοντας με μια εικόνα τραγικής αβεβαιότητας και διάσπασης. Κεντρικό πρόσωπο η Emma, τέλεια οικοδέσποινα, πιστή σύζυγος και αφοσιωμένη μητέρα. Με μια απόκοσμη αξιοπρέπεια έχει απεκδυθεί τη ρωσική της ταυτότητα για να δεθεί με τα δεσμά ενός γάμου, που κουβαλάει σα χρυσή χειροπέδη. Κρατώντας επιδέξια τις ισορροπίες μέσα σε ένα στεγνό συναισθηματικά περιβάλλον τρέφει μια ιδιαίτερη συμπάθεια για την κόρη και το μεγάλο της γιο. Ένας νεαρός μάγειρας , φίλος του γιου της, θα εισβάλει στο σκοτεινό της σύμπαν για να το κατακλύσει με γεύσεις, χρώματα και φως. Η αφύπνιση των αισθήσεων και του καταλύτη-έρωτα, που διεισδύει ανεπαίσθητα στο σώμα της ηρωίδας, τη μεταμορφώνει. Παράλληλα και σε δεύτερο επίπεδο διαγράφονται σχέσεις και ιστορίες που επηρεάζουν έμμεσα ή άμεσα τα δρώμενα.
Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι βέβαια ξαναειπωμένο, μόνο που ο Luca Guadagnino το προβάλλει σε ένα ζωντανό πίνακα, που συνδυάζει με λεπτότητα κινηματογραφικές αναφορές, θεατρικότητα και εικαστική διαφάνεια. Με αυστηρότητα και μινιμαλιστική σχεδόν διάθεση αλλά και με μια ελευθερία στη χρήση του μοντάζ που ξαφνιάζει, η κάμερα αγγίζει ερωτικά έμψυχα και άψυχα αντικείμενα, βλέμματα, χειρονομίες και σώματα. Ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται επιδέξια την μπαρόκ αρχιτεκτονική του αστικού χώρου αλλά και τα ειδυλλιακά τοπία της ιταλικής φύσης για να στήσει το κινηματογραφικό αυτό κομψοτέχνημα.
Η αέρινη φωτογραφία του Yorick le Saux και η υποβλητική μουσική του John Adams συμπληρώνουν τη σκηνοθεσία χαλαρώνοντας ή εντείνοντας αντίστοιχα το μελοδραματικό της χαρακτήρα.
Η υποκριτική όμως ικανότητα της Tilda Swinton είναι αυτή που απογειώνει τελικά την ταινία. Η μεγάλη βρετανίδα ηθοποιός κινείται αριστοτεχνικά ανάμεσα στην πλήρη αποστασιοποίηση και την έντονη σωματοποίηση για να αναδειχθεί τελικά σε αυτό που δηλώνει ο τίτλος της ταινίας. Στον ίδιο τον έρωτα.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]