(To Καταφύγιο)
του François Ozon

Μια ταινία που καταγράφει μια άλλη μη-ορθόδοξη εκδοχή "οικογενειακών" αξιών. Ο θεατής βρίσκεται μπροστά σ' ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο (οικογενειακών και όχι μόνο) σχέσεων όπου οι ρόλοι της μητρότητας και της πατρότητας διαρκώς επαναπροσδιορίζονται, απομακρυνόμενοι από τις "παραδοσιακές" οικογενειακές αξίες.
Η Μους και ο Λουί είναι ερωτευμένοι, όμορφοι, πλούσιοι και… ηρωϊνομανείς. Ένα πρωί, η μητέρα του Λουί επισκέπτεται το διαμέρισμά τους και βρίσκει το γιό της νεκρό και τη κοπέλα του σε κώμα. Όταν η Μους ξυπνάει, δύο μέρες αργότερα, οι γιατροί της αποκαλύπτουν ότι είναι δύο μηνών έγκυος και εκείνη, κόντρα στις συμβουλές όλων, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Ο μόνος που της συμπαραστέκεται, ακόμα κι όταν τον αντιμετωπίζει εχθρικά, είναι ο Πολ, ο ομοφυλόφιλος αδελφός του Λουί.
Το «Καταφύγιο» αρχίζει εκεί που άλλες ταινίες κλιμακώνονται για να συνθέσει εξαρχής ένα θαυμαστό ιστό ψυχολογικού βάθους, όπου η ένταση εκδηλώνεται με καθαρά οπτικούς όρους. Μια τολμηρή σπουδή χαρακτήρων, που φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού της και επικεντρώνεται στο αίνιγμα της ηρωίδας του, με μία εξαιρετική Ιζαμπέλ Καρέ, στ’ αλήθεια έγκυο στη διάρκεια των γυρισμάτων.
O Francois Ozon δηλώνει σχετικά: "Μ' αρέσουν τα πράγματα που προκαλούν ηθικά ερωτήματα. Ο στόχος μου είναι να αφήνω σε μια ταινία αρκετό χώρο στο κοινό για να κατασκευάζει αυτό την δική του ταινία -να γεμίζει τα κενά της αφήγησης. Ούτως ώστε να υπάρχουν δύο ταινίες: αυτή που υπάρχει στην οθόνη και αυτή που φτιάχνει ο θεατής από μόνος του.
Ελπίζω ότι οι ταινίες μου προκαλούν κάποια αντίδραση σε οποιοδήποτε θεατή -σε θεατή που δεν είναι καλά πληροφορημένος για τον κινηματογράφο. Και φυσικά αν κάποιος θεατής έχει μια άλλη σχέση με τον κινηματογράφο ελπίζω να έχει μια διαφορετική αντίδραση -να αναγνωρίζει τις επιρροές αμέσως. "

(πηγή δελτίο τύπου)