του Aleksei Popogrebsky
Ένας σταθμός μετρήσεων σ' ένα ακατοίκητο νησί του Αρκτικού Ωκεανού. Ο Σεργκέι, έμπειρος μετεωρολόγος, και ο Πάβελ, πρόσφατα αποφοιτήσας συνάδελφός του, περνάνε μήνες ολόκληρους σε απόλυτη απομόνωση στην κάποτε στρατηγικής σημασίας ερευνητική βάση. Ο Πάβελ λαμβάνει στον ασύρματο ένα σημαντικό μήνυμα και προσπαθεί να βρει την κατάλληλη στιγμή για να το πει στον Σεργκέι, στο μεταξύ όμως ο φόβος, τα ψέματα και οι υποψίες αρχίζουν να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα...
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: "Νομίζω ότι ήμουν περίπου 14, όταν διάβασα κατά τύχη το ημερολόγιο του Πίνεγκιν, ένα συνοδό του Σέντοφ στην αποτυχημένη του προσπάθεια να φτάσει το Βόρειο Πόλο το 1912. Ήταν πολύ βιαστικά προγραμματισμένη, κι όταν το σκάφος τους γέμισε με πάγους, όντας μερικά χιλιάδες μίλια, τόσο από τον προορισμό, όσο κι από την αφετηρία, ο αρχηγός δήλωσε με ηρεμία: « Όπως φαίνεται θα περάσουμε το χειμώνα μας εδώ». Στην πραγματικότητα περάσανε δύο χειμώνες εκεί το συνεργείο, και μια αιωνιότητα ο Σέντοφ. Αυτό συνέβη πολύ πριν τους ασύρματους, τις εναέριες διασώσεις και τα gps. Εκείνη την περίοδο, ένοιωθα το χειμώνα σαν τη μισή μου ζωή. Συχνά αισθάνομαι έτσι ακόμα.
Από τότε έβρισκα ιδιαίτερα συναρπαστικό, το να μπορεί κάποιος να έρθει σε συμφωνία με την έννοια του χώρου και του χρόνου, που είναι πολύ δοαφορετικές όπως τις βιώνουμε σήμερα με τις ώρες, τα λεπτά, το μετρό κι όλα τα μέσα. Αυτή η ταινία, ουσιαστικά, είναι η ιστορία δύο διαφορετικών βαθμίδων (και ασύμβατων) χώρου και χρόνου. Όλοι εμείς, οι κάτοικοι των πόλεων, βλέπουμε την ιστορία από την οπτική του νεαρού Παβέλ, με τον οποίο ταυτιζόμαστε ευκολότερα. Ωστόσο, η προσπάθεια μου σ' αυτή την ταινία ήταν να γίνουμε υποκείμενα της άγριας φύσης του Βορρά, να αφήσουμε πίσω τις άκαμπτες έννοιες που έχουμε στο μυαλό μας, και να είμαστε ανοιχτοί και προσεχτικοί σε ότι έχει να μας προσφέρει. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω το συναίσθημα μερικές φορές".
Ο Aleksei Popogrebsky γεννήθηκε το 1972 στη Μόσχα και σπούδασε Ψυχολογία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Το 1994 συνεργάστηκε με τον φίλο του Boris Khlebnikov/ Μπόρις Χλέμπνικοφ, φοιτητή της θεωρίας του κινηματογράφου στο VGIK, στη δημιουργία δύο μικρού μήκους ταινιών. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και στη μεγάλου μήκους ταινία Ο δρόμος για το Koktebel/ Κοκτεμπέλ (2003). Η ταινία προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ, ανάμεσά τους και στο Φόρουμ του Φεστιβάλ Βερολίνου, και απέσπασε πολλά βραβεία. Οι δύο σκηνοθέτες ακολούθησαν ξεχωριστές πορείες, διατηρούν όμως συνεργασία με τον παραγωγό Ρομάν Μπορίσεβιτς υπό την σκέπη της εταιρείας παραγωγής Koktebel Film Company.
(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
