(... Ούτε στον εχθρό μου!)
της Anne Fontaine

Εκείνη μένει μαζί με τον γιο της και τον άντρα της απέναντι από τους κήπους του Λουξεμβούργου στο Παρίσι... Εκείνος μένει μόνος με τον γιο του μέσα σε ένα φορτηγάκι, στο πίσω μέρος του. Εκείνη είναι διευθύντρια σε ένα διακεκριμένο ίδρυμα για τη σύγχρονη τέχνη... Εκείνος ζει από μικροδουλειές και επιδόματα. Εκείνη σπούδασε στο Πανεπιστήμιο 7 χρόνια, έκανε και μεταπτυχιακά... Εκείνος παρά λίγο να κάνει 7 χρόνια φυλακή. Εκείνη μιλάει στον ενικό στον Υπουργό Πολιτισμού... Εκείνος μιλάει στον ενικό σε όποιο μπουκάλι αλκοόλ θα βρεθεί μπροστά του. Εκείνης της αρέσει να συζητάει για ιδέες... Εκείνου του αρέσει να κάνει σεξ με άγνωστες γυναίκες, προικισμένες με πλούσια στήθη. Δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους αυτοί οι δυο... Ούτε που ανέχονται ο ένας τον άλλον. Και όμως...
Η Anne Fontaine ξεκινάει στον χώρο του κινηματογράφου ως ηθοποιός δίπλα στον Patrick Bruel στην ταινία P.R.O.F.S. Αρχίζει να σκηνοθετεί στο θέατρο, μεταξύ άλλων τον Fabrice Luchini στην ανάγνωση του Ταξιδιού στην άκρη της νύχτας του Céline στο θέατρο Renaud Barrault το 1986. Και τότε από την υποκριτική περνάει στη σκηνοθεσία. Τα ζευγάρια και τα ερωτικά τρίγωνα αποτελούν τον βασικό καμβά στη δουλειά της, όπως φαίνεται από τις ταινίες Les histoires d’amour finissent mal... en général (βραβείο Jean Vigo το 1993) και το Nettoyage à sec. Στις ταινίες Ανάμεσα στα χέρια του ή Comment j’ai tué mon père περνάει σε πιο σκοτεινά θέματα. Παράλληλα, η κωμική τριλογία της με κεντρικό ήρωα τον Augustin (Ο ασφαλιστής, Augustin, roi du kung-fu και Nouvelle chance) εμπλουτίζει τη φιλμογραφία της με πιο ελαφρούς τόνους. Το 2008 με την ταινία Το κορίτσι από το Μονακό επιχειρεί μια σύνθεση ανάμεσα στις δύο πλευρές του κινηματογραφικού της έργου.