(Δεν Κρατιέμαι)
του Pedro Almodóvar
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Η ταινία «Δεν Κρατιέμαι», δεν είναι μια κοινωνική κωμωδία, αν και περιέχει διάφορα στοιχεία της σημερινής Ισπανικής κοινωνίας, χωρίς να τα επικρίνει. Ήθελα να διατηρήσω μια σχετική ελαφρότητα. Υπάρχει μια ηθική πτυχή που δεν έχει να κάνει καθόλου με τα κοινωνικά θέματα ή με τις ηθικές αξίες, αλλά με το δράμα: το εσωτερικό, ψυχικό ταξίδι των επιβατών από τη στιγμή της απογείωσης μέχρι την προσγείωση. Αυτή η ηθική πλευρά, φυσικά, δεν περιλαμβάνει κριτική των χαρακτήρων, είναι όλοι μακριά από την υποδειγματική συμπεριφορά. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κωμωδία η οποία να μιλά για υποδειγματικούς ανθρώπους, τουλάχιστον όχι η σύγχρονη κωμωδία. Ίσως, η πιο υποδειγματική φιγούρα είναι ο επικεφαλής αεροσυνοδός, που τόσο καλά υποδύεται ο Χαβιέ Κάμαρα. Σε ένα περιβάλλον, όπου ο κάθε ένας κρύβει κάτι ή έχει αποκοιμηθεί, η παθολογική του ανάγκη να λέει πάντα την αλήθεια τον κάνει έναν πραγματικό υποστηρικτή της ειλικρίνειας και αυτομάτως τον μετατρέπει σε κίνδυνο για το υπόλοιπο πλήρωμα. Αυτό αποτελεί ένα πολύ καλό κωμικό στοιχείο. Το αλκοόλ είναι επίσης ένα ακόμα κωμικό (και δραματικό) κίνητρο. Σε πολλές ταινίες όπως το Blind Date και The Party, το αλκοόλ κατέχει δυναμική θέση. Έτσι και σε αυτή την ταινία, υπάρχουν λίτρα αλκοολούχων ποτών, αλλά θα ήθελα να την χαρακτηρίσω – αν μου το επιτρέπετε – ως μια ηθική, μεταφορική και μυθολογική κωμωδία.
(...) Η κωμωδία επιτρέπει διάφορες υπερβολές αλλά όσο τρελή κι αν είναι, θα πρέπει να ακολουθεί κάποιους αυστηρούς κανόνες. Δεν μπορούν να είναι όλα αντίθετα, η κωμωδία απαιτεί ένα βαθμό ακριβείας. Για παράδειγμα, το χρώμα του εσωτερικού και εξωτερικού του αεροπλάνου και οι στολές του πληρώματος, είναι ανάμεσα στο γκρι, μπλε και μπεζ με μια δόση κόκκινου για να δώσει έμφαση. Το εσωτερικό των περισσότερων αεροπλάνων είναι άτονο και μουντό. Στη περίπτωση αυτή, επειδή το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας εκτυλίσσεται μέσα στην καμπίνα του αεροσκάφους, έπρεπε να εφεύρουμε μια ολόκληρη αεροπορική γραμμή, την Peninsula Company. Ως εκ τούτου, ήταν σημαντικό να φαίνονται όλα αληθινά, δίχως υπερβολές, φωτογραφίζοντας την κατάσταση σωστά χωρίς να είναι βαρετό.
(...) Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να χρησιμοποιήσω σε μια ταινία μου μουσική του Βραζιλιάνου Λουίζ Μπονφά. Για το άνοιγμα της ταινίας, διάλεξα το δικό του “Malagueña salerosa”, το οποίο με την ντελικάτη, ατμοσφαιρική και σοφιστικέ πινελιά του μας εισάγει κομψά στο είδος της ταινίας. Στη μέση περίπου της ταινίας, ακριβώς στο σημείο όπου η ιστορία κάνει μια βουτιά και μετά απογειώνεται ξανά, είχα την ιδέα να βάλω μια playback χορογραφία του “I’m So Excited” των Pointer Sisters. Ο χορός των τριών αεροσυνοδών, όχι μόνο εξαφανίζει τη βουτιά αυτή αλλά στέλνει την αφήγησή μας στην αποκορύφωση. “I’m about to lose control and I think I like it”, λένε οι Pointer Sisters. Αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα με τα γεγονότα που συμβαίνουν αργότερα.
(...) Οι ηθοποιοί είναι πάντα το πιο σημαντικό στοιχείο, και πόσο μάλλον σε μια κωμωδία. Το κωμικό στοιχείο δεν μαθαίνεται: δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τεχνική την οποία πρέπει να εφαρμόσεις, το έχεις ή δεν το έχεις. Η ομάδα του «Δεν Κρατιέμαι» το έχει!

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)