(Γλυκά μας λάθη)
της Noémie Lvovsky 
Tο συναισθηματικό τραύμα του χωρισμού τροφοδοτεί μια απροσδόκητη επιστροφή στο παρελθόν (και την προ πολλού χαμένη νεότητα), σ’ αυτήν τη γλυκόπικρη γαλλική κομεντί.
Η Camille -τον ρόλο υποδύεται η ίδια η σκηνοθέτις Noémie Lvovsky-είναι 40 χρονών και βρίσκεται λίγο πριν την κατάρρευση: ο γάμος της με τον εφηβικό της έρωτα, τον Eric –τον ρόλο υποδύεται ο Samir Guesmi-, διαλύεται με τρόπο εκκωφαντικό. Βρίσκει καταφύγιο στο αλκοόλ, και τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς του 2008 θα ζήσει μια απροσδόκητη εμπειρία: χάρις στη παρουσία ενός ρολογά (τον υποδύεται ο Jean-Pierre Léaud) θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και θα επιστρέψει πίσω στις μαγικές στιγμές της νεότητας της, στο 1985. Και εκεί έχοντας το βάρος και τα σημάδια του χρόνου πάνω της, η Camille θα προσπαθήσει να ζήσει ξανά το παρελθόν, διαθέτοντας όμως τη γνώση που φέρνει ο χρόνος, αποφεύγοντας ό,τι θα μπορούσε να δυσκολέψει το μέλλον της (δηλαδή το παρόν της)…
Τοποθετώντας στο κέντρο της αφήγησης την Camille, η σκηνοθεσία επικεντρώνεται στη συναισθηματικό της τοπίο, στο πως το τραύμα (και το πένθος) του χωρισμού αντανακλάται στο πρόσωπο της: δηλαδή στο ευάλωτο και το εύθραυστό της. Ουσιαστικά, αυτή η μαγική επιστροφή στο παρελθόν δεν παρά μια απόπειρα συμφιλίωσης με τις απώλειες μιας ζωής: και εδώ οι σχέσεις με τους γονείς έχουν την ίδια βαρύτητα με τους νεανικούς έρωτες.
Υπάρχει μια αντίθεση στον πυρήνα της δραματουργίας –που τροφοδοτεί και το κωμικό της ταινίας: είναι αντίθεση ανάμεσα στην ελαφρότητα της νεότητας και το βάρος των χρόνων της ενήλικης ζωής: Επιστρέφοντας στο παρελθόν, η ηρωίδα ζει ξανά τη νεότητα της, αλλά τώρα με το σώμα και την κρίση ενός ενήλικα. Μετέωρη ανάμεσα στα 40 και στα 16 της χρόνια, η Camille αναζητά τη δεύτερη ευκαιρία της ζωής της. Ωστόσο όμως, αυτό που τελικά επιζητεί δεν είναι παρά μια συμφιλίωση με τη φθορά (και τις απώλειες) που ο χρόνος φέρνει στα πρόσωπα και τις σχέσεις.
Έχοντας ως προφανείς επιρροές τις χολιγουντιανές ταινίες -το Back to the Future και το Peggy Sue Got Married-, και ανάλαφρη και φωτεινή στην οπτική της, η ταινία χαρακτηρίζεται από το πλούσιο σε συναισθηματικές αποχρώσεις βλέμμα της σκηνοθέτιδάς της. Κυρίως όμως οι εικόνες της στιγματίζονται από τη νοσταλγία μιας χαμένης εποχής, όταν όλα ήταν πιθανά…
Δημήτρης Μπάμπας
