(Πάνω στα χείλη μου)
του Jacques Audiard 
Οι απρόοπτες δυναμικές μιας αταίριαστης σχέσης ανάμεσα σε μια κωφάλαλη υπάλληλο γραφείου και ένα άρτι αποφυλακισθέντα, είναι στο κέντρο σε μια ταινία που είναι τόσο μια ιστορία αγάπης όσο και ένα νέο- νουάρ θρίλερ.
Κεντρικό πρόσωπο είναι η Carla: όντας κωφάλαλη έχει μάθει να διαχειρίζεται την ιδιαιτερότητα της μ’ ένα τέτοιο τρόπο που να την προφυλάσσει από ανεπιθύμητες εισβολές στον προσωπικό της χώρο. Διστακτική και απόμακρη η ηρωίδα γρήγορα θα γνωρίσει την σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας της
Η συνάντηση μ’ ένα κακοποιό, τον Paul -στον ρόλο Vincent Cassel (La Haine, Irreversible)- θα εκτρέψει την αφήγηση προς κάποιες κατευθύνσεις γεμάτες απρόοπτα. “Τον δίδαξε τους καλούς τρόπους. Της δίδαξε τους κακούς”: Η σχέση των δύο θα αποκτήσει μια τέτοια δυναμική που θα μεταμορφώσει την άτολμη υπάλληλο. Τα όρια του νόμου θα γίνουν δυσδιάκριτα για την Carla καθώς η επιθυμία της για μεταμόρφωση και ο σεξουαλικός πόθος θα την κυριεύσουν.
Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα μείγμα από στοιχεία θρίλερ, αλλά και ρομαντικής ταινίας, χρωματίζοντας τις εικόνες με τους σκοτεινούς τόνους ενός νουάρ. Η αφήγηση παρακολουθεί την πορεία της νεαρής και γοητευτικής ηρωίδας καθώς ανακαλύπτει σιγά-σιγά άγνωστες πλευρές του εαυτού της. Η ιδιαιτερότητά της, δηλαδή η αδυναμία της να ακούσει τους ήχους, γίνεται ένα αναπόσπαστο τμήμα της προσωπικότητας της και ένας κρίσιμος παράγων για την δραματική πλοκή. Θύμα ή θύτης η Carla είναι μια πραγματική femme fatale, μια μοιραία γυναίκα που θα ανακαλύψει την αληθινή της δύναμη.
Μετά τις ταινίες του Regarde les hommes tomber (1993) και Un heros tres discret (1996) ο Jacques Audiard (Ζακ Οντιάρ), επικεντρώνεται πάλι σ’ ένα πρόσωπο ηθικά αμφιλεγόμενο, που βρίσκεται μετέωρο. Ο σκηνοθέτης (και γνωστός σεναριογράφος) είναι ίσως από τους πιο υποτιμημένους και παραγνωρισμένους στον χώρο του γαλλικού σινεμά: το έργο του βρίσκεται μακριά από το κυρίως ρεύμα, αφού χαρακτηρίζεται από μια ισχυρή δραματική αίσθηση και είναι πάντα προσανατολισμένο προς τις αφηγηματικές εντάσεις, ενώ στο κέντρο υπάρχουν πάντα πρόσωπα ηθικά διφορούμενα και αμφιλεγόμενα.
Δημήτρης Μπάμπας
