(Θεϊκό κόλπο)
του Vinko Brešan

Αν και ο τόνος είναι ελαφρύς, όταν ξεκινά η αφήγηση σ’ αυτήν την κροατική ταινία, ωστόσο η κατάληξη της είναι πικρή: η ταινία μέσα στην ελαφρότητα της είναι κυρίως μια τραγική υπογράμμιση για το τι επιπτώσεις έχουν πρακτικές και αντιλήψεις σχετικά με το σεξ, που επικρατούν στο εσωτερικό της καθολικής εκκλησίας.
Ο νεαρός ιερέας ενός μικρού δαλματικού νησιού βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα σοβαρό κατά την άποψη του πρόβλημα: την υπογεννητικότητα των κατοίκων του. Αποφασίζει να το λύσει μετερχόμενος μέσων όχι ακριβώς εντίμων: επεμβαίνει στα προφυλακτικά που οι κάτοικοι αγοράζουν τρυπώντας τα. Αν και η πρακτική αυτή θα έχει σύντομα τα επιθυμητά για τον ίδιο αποτελέσματα, ωστόσο θα βρεθεί παγιδευμένος από τις πράξεις του και τις επιπτώσεις του…
Τοποθετημένη η δράση στο περιορισμένο χώρο του μικρού δαλματικού νησιού –κινηματογραφημένου από τον σκηνοθέτη με κάποιο στυλιζάρισμα-, αναδεικνύει τα πρόσωπα των κατοίκων του, και κυρίως αυτό του ιερέα.
Το κωμικό της ταινίας, όπως είναι προφανές, παράγεται από την αντίθεση ανάμεσα στον νεαρό ιερέα (και τις όχι και τόσων ηθικές πρακτικές του)  και την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα των κατοίκών του νησιού. Είναι ένα χιούμορ γήινο που εστιάζει, μ’ ένα βλέμμα συμπάθειας, στην ανθρώπινη αδυναμία.
Η αλλαγή στην υφή της ταινίας από κωμικής, σε δραματικής και στο τέλος τραγικής, είναι σίγουρα ένα χαρακτηριστικό που συναντάμε με κάποια συχνότητα στον κινηματογράφο των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αν και η μεταλλαγή αυτή δεν είναι και τόσο ομαλή, ωστόσο συνιστά αφηγηματικά και δραματουργικά έναν τρόπο για να υπογραμμιστεί –μέσω της αντίθεσης- η δραματικότητα και τραγικότητα των τελευταίων σκηνών. Για να αναδειχθεί έτσι ό,τι ο σκηνοθέτης θεωρεί ως το κρυφό πρόβλημα της ταινίας: δηλαδή τη στάση της καθολικής θρησκείας απέναντι στο σεξ και για τις πρακτικές απόκρυψης των περιστατικών παιδοφιλίας μέσα στους κύκλους των ιερέων της .

Δημήτρης Μπάμπας