του Marcel Ophüls

Αυτοβιογραφικό ως προς το θέμα και σαρκαστικό ως προς τον τόνο, το αυτό-πορτραίτο του Marcel Ophüls είναι μια απολαυστική καταγραφή των πεπραγμένων μίας περιπετειώδους ζωής.
Απευθυνόμενος σε κάθε φορά διαφορετικό συνομιλητή ο Marcel Ophüls, γιος του Max Ophüls (σκηνοθέτη μεταξύ άλλων των κλασικών ταινιών Lola Montès (1955), Madame de...(1953), Le plaisir (1952)) και ο ίδιος σκηνοθέτης - Le chagrin et la pitié (1969), Hôtel Terminus (1988) - αφηγείται με χιούμορ, με ένα πνεύμα joie de vivre, και αυτοσαρκασμό τα σημαντικά συμβάντα της ζωής του -από τη ναζιστική Γερμανία, στο Παρίσι και από εκεί στο Χόλιγουντ με τελική κατάληξη πάλι το Παρίσι τη περίοδο της nouvelle vague. Εμπλουτισμένη με συνεντεύξεις –συναντήσεις (μεταξύ των οποίων και οι Jeanne Moreau, Frederick Wiseman) η αφήγηση αυτού του συναρπαστικού raconteur έχει ως συνοδευτικό υλικό κυρίως αποσπάσματα από ταινίες -όχι μόνο του ιδίου ή του διάσημου πατέρα του, όπως θα ήταν αναμενόμενο, αλλά και άλλων, κυρίως των σκηνοθετών και του σταρ του κλασικού Χόλιγουντ . Καθώς είναι αναπόφευκτο σε τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ ο εγωκεντρισμός, ωστόσο είναι ο αυτοσαρκασμός του αφηγητή που κάνει τη θέαση αυτού του ντοκιμαντέρ απολαυστική. Διάστικτες οι εικόνες από την κινηματογραφοφιλία του δημιουργού τους, κάνουν αναφορές (τιμητικές ή όχι) και σε πρόσωπα μυθικά του κινηματογράφου, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημάδεψαν το βίο του σκηνοθέτη. Πρόσωπα όπως οι Marlene Dietrich, Preston Sturges, Stanely Kubrick, Otto Preminger , Ernst Lubitsch κ.α. Κυρίως όμως στο φίλο του Marcel Ophüls, François Truffaut του οποίου η μνήμη φαίνεται να τον στοιχειώνει. Αλλά επιπλέον, όπως είναι αυτονόητο, στον πατέρα του Max Ophüls –έναν από τους μέγιστους σκηνοθέτες του κλασικού κινηματογράφου. Η εξιστόρηση της παιδικής του ηλικίας με τις περιπέτειες και τις συνεχείς μετακινήσεις της οικογένειας εν μέσω του Β! Παγκοσμίου Πολέμου είναι ίσως το συναρπαστικότερο μέρος του ντοκιμαντέρ. Αυτή η σχέση του διάσημου πατέρα- με τον όχι και τόσο διάσημο γιο (και ότι αυτή συνεπάγεται), είναι ο κεντρικός κρυφός άξονας που συχνά έρχεται στο προσκήνιο των εικόνων, για να χαθεί λίγο μετά. Αυτή είναι εντέλει και η σχέση που καθόρισε και το βίο του Marcel Ophüls.

Δημήτρης Μπάμπας