του Paolo Sorrentino

Ο Fred και ο Mick, φίλοι εδώ και χρόνια, πλησιάζουν τα ογδόντα. Απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο στους πρόποδες των Άλπεων. Ο Fred, είναι συνταξιούχος συνθέτης και μαέστρος και δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει πίσω στη μουσική του καριέρα που παράτησε εδώ και πολύ καιρό. Ενώ, ο Mick είναι σκηνοθέτης που εξακολουθεί να εργάζεται, και βιάζεται να τελειώσει το σενάριο της νέας του ταινίας. Και οι δύο φίλοι γνωρίζουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες και έχουν αποφασίσει να αντιμετωπίσουν παρέα το κοινο τους μέλλον. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτούς, κανείς άλλος γύρω τους δεν φαίνεται να ανησυχεί για το πέρασμα του χρόνου...
Με τους Jane Fonda, Rachel Weisz, Harvey Keitel, Michael Caine.

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

Είχα την ιστορία στο μυαλό μου πολύ καιρό. Ήθελα να έχω πρωταγωνιστή έναν μαέστρο, γιατί με συναρπάζουν σαν άνθρωποι. Διάβασα μία ιστορία για έναν Ιταλό μαέστρο που αρνήθηκε να κάνει μια εμφάνιση προς τιμήν της βασίλισσας και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Είμαι από μια μικρή πόλη οπότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κάποιος μπορούσε να το κάνει αυτό. Αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης. Κατέληξε, βέβαια, μια πολύ προσωπική ταινία, αφού τελικά μιλά για την αγάπη. Είμαι ντροπαλός, κι έτσι δεν μπορώ να την εκφράσω καλύτερα, αλλά παίρνω αγάπη από τη φιλία, την μνήμη και όλες μου τις σχέσεις.
(...) Για μένα, ο χρόνος είναι το απόλυτο θέμα: το πώς περνά ο χρόνος, πόσος μας μένει, πόσος έχει ήδη περάσει. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον χρόνο. Πάνω από όλα είναι η σχέση μας με το μέλλον και τα νιάτα, ακόμη κι όταν πια δεν είμαστε νέοι.
(...) Ίσως την έκανα για να ξορκίσω έναν φόβο που, πιστεύω, όλοι έχουμε. Το πέρασμα του χρόνου πλέον με συναρπάζει και αυτό που μένει από την ταινία είναι ότι όλοι μπορούν να βρουν μια στιγμή ελευθερίας, γιατί η ελευθερία είναι το μέλλον.
(...) Ο χαρακτήρας του Κέιν διατηρεί την απόστασή του από τα πράγματα, το οποίο είναι συγκινητικό αλλά, φυσικά, δεν εγγυάται την ευτυχία, απλώς μια κάποια ηρεμία. Από την άλλη, ο χαρακτήρας του Καϊτέλ κυριαρχείται από το πάθος: στο μυαλό του η νέα ταινία του αποκτά διαστάσεις εμμονής. Είμαι περισσότερο σαν τον Καϊτέλ, αλλά προσπαθώ να γίνω περισσότερο σαν τον Κέιν!

(πηγή κατάλογος του φεστιβάλ Καννών, σημειώσεις για την παραγωγή. Σύνταξη Δ.)