(Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!)
του Patrice Leconte
(η συνέντευξη του σκηνοθέτη)

Μπορείτε να μας πείτε πώς ξεκίνησε η ιδέα να κάνετε αυτή την ταινία;
Ο Marc Missonnier και ο Olivier Delbosc, που ήταν οι παραγωγοί  μου στην ταινία, A Promise , ήταν πεπεισμένοι ότι το έργο του Florian Zeller ήταν καταπληκτικό για προσαρμογή στον κινηματογράφο. Μόλις το είδα και εγώ στο θέατρο, συμφώνησα αμέσως μαζί τους.

Τι σας άρεσε σε αυτό το έργο;
Χτύπησε μια χορδή μέσα μου. Είδα τον εαυτό μου σε αυτό.  Είμαι υπερκινητικός. Εδώ και χρόνια, κάθε μέρα είναι μια τρέλα με τα πράγματα που κάνω,  χωρίς ένα διάλειμμα, έστω και για μία ώρα. Να έχω χρόνο να σκεφτώ, να καπνίσω ένα τσιγάρο ή απλά να παρακολουθήσω τα σύννεφα που περνούν ...

Η ταινία απεικονίζει ένα εξαιρετικά εγωιστικό άτομο ... δεν ενδιαφέρεται για τις αποκαλύψεις της συζύγου του, τις ανησυχίες της ερωμένης του, τα συναισθήματα του γείτονά του. Έχει μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του: να ακούσει αυτό το τζαζ άλμπουμ, το «Me, Myself and I» από έναν Neil Youart, ένα άλμπουμ που έψαχνε για χρόνια...
Αυτός ο τύπος αντικατοπτρίζει όλες μας τις ατέλειες. Μπορούμε να τον χλευάσουμε, αλλά και θα γελάσουμε με τα προβλήματά του, καθώς ο ίδιος δεν είναι ένας «καλός άνθρωπος». Δεν θα ήταν αστείο αν αυτός ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος.

Πως διαλέξατε τον Christian Clavier για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Σκέφτηκα αμέσως τον Christian για τον ρόλο αφού ονειρευόμουν να ξανασυνεργαστώ μαζί του και πάλι μετά το Les Bronzes 3 (ελλ. τίτλος: Φίλοι Για Πάντα).  O ίδιος αγάπησε το γράψιμο του Florian και συμφώνησε αμέσως, με μία προϋπόθεση: δεν ήθελε η ταινία να είναι "Το show του Clavier "και επέμεινε στην ιδέα ενός συνόλου. Μου άρεσε ότι υπάρχει μια πραγματική λάμψη στο χαρακτήρα του, και ενώ ο ίδιος παραμένει ο κύριος άξονας, οι άλλοι γύρω του - Carole Bouquet, Valérie Bonneton, Rossy de Palma, Stéphane de Groodt - είναι κάτι πολύ περισσότερο από διακοσμητικοί.

Η ταινία διαφέρει ριζικά από το θεατρικό έργο ...
Το πλαίσιο είναι το ίδιο φυσικά, αλλά έχουμε αναπτύξει το σενάριο περαιτέρω ενώ ορισμένοι χαρακτήρες και γεγονότα έχουν αλλάξει ριζικά. Αντί να περιορίζεται η ταινία στο καθιστικό, διαδραματίζεται σε μια πολύβοη πόλη, σε μια αγορά, σε ένα διαμέρισμα, με σαλόνι, υπνοδωμάτια, μπάνιο, διαδρόμους, πλατύσκαλα και ένα ασανσέρ ... μια τέλεια μεγάλη παιδική χαρά για έναν σκηνοθέτη! Δεν είμαστε καθόλου στο θέατρο πια.

Christian Clavier, Carole Bouquet, Valérie Bonneton, Rossy de Palma ... είναι ξεκάθαρη η αγάπη σας για τους δημοφιλείς ηθοποιούς.
Λατρεύω τους ηθοποιούς! Και είναι τόσο ενθαρυντικό να συνεργάζεσαι με  πεπειραμένους ηθοποιούς, κερδίζεις τόσο χρόνο! Όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Carole Bouquet, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για το ποια είναι ή από που έρχεται: είναι ο χαρακτήρας. Μπορείς να κινηθείς ταχύτερα.

Μιλώντας για ταχύτητα, η ταινία κινείται σε ένα απίστευτο ρυθμό ...Πώς μπορείτε να πάτε με τέτοια ταχύτητα χωρίς να χάνονται τα συναισθήματα της  κάθε σκηνής και του κάθε χαρακτήρα;
Αυτό είναι ακριβώς το ενδιαφέρον: η ταινία πάει πάρα πολύ γρήγορα, οι χαρακτήρες γίνονται μαριονέτες που αντιδρούν στο τράβηγμα των χορδών τους. Αυτό που μου αρέσει, είναι να συνεχίσω να κινηματογραφώ φανταστικούς χαρακτήρες, αλλά στους οποίους μπορείτε να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας . Αν συμβαίνει όλη αυτή η φασαρία μπροστά σου  χωρίς το κοινό να είναι σε θέση να ταυτιστεί με αυτή, έχω αποτύχει. Η Rossy de Palma, που παίζει την καθαρίστρια, είναι εκκεντρική, άγρια και σουρεαλ: την φαντάζεσαι κατ 'ευθείαν να έχει ξεπηδήσει από ταινία του Αλμοδόβαρ, αλλά παρ' όλα αυτά, είναι αληθινή. Δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω μια ταινία που είναι αποσυνδεδεμένη από την καθημερινότητα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)