(3 καρδιές)
του Benoît Jacquot

Οι απρόοπτες συναισθηματικές και ερωτικές διαστάσεις που μπορεί να πάρει μια τυχαία συνάντηση, βρίσκονται στο κέντρο αυτής της γαλλικής ταινίας.
Μια νύχτα σε μια γαλλική επαρχιακή πόλη. Ο Μαρκ χάνει το τρένο του για το Παρίσι. Συναντά την Συλβί. Περιπλανιούνται παρέα στους δρόμους μέχρι το πρωί, συζητώντας για τα πάντα εκτός από τον εαυτό τους. Ο Μαρκ παίρνει το πρώτο τραίνο της επιστροφής, και κανονίζουν να βρεθούν με την Συλβί στο Παρίσι, λίγες μέρες αργότερα. Δεν ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλο. Η Συλβί πάει στο ραντεβού, αλλά ο Μαρκ, λόγω μιας ατυχίας δεν καταφέρνει να είναι εκεί. Την αναζητά, καταλήγει όμως να βρει κάποια άλλη: την Σοφί. Δεν ξέρει ότι αυτή είναι η αδερφή της Συλβί. Ο Μαρκ και η Συλβί συναντιούνται και πάλι. Η αρμονία στη σχέση τους εξακολουθεί να υπάρχει... αλλά τώρα ίσως είναι πια αργά...
Οργανώνοντας την ταινία σαν ένα ερωτικό μελόδραμα, όπου το κυρίαρχο σχήμα είναι το τρίγωνο, ο σκηνοθέτης αξιοποιεί τις δυναμικές του είδους– οι συμπτώσεις και η ακραία έκφραση του συναισθήματος- για να αναδείξει τη διαρκή επικαιρότητα, ή αν θέλετε την «κλασικότητα» του μελοδράματος.
Με τους Μπενουά Πελβούρ, Σαρλότ Γκένσμπουργκ, Κιάρα Μαστρογιάνι, Κατρίν Ντενέβ.
Ο Benoît Jacquot, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Η λέξη «μελόδραμα» συχνά χρησιμοποιείται υποτιμητικά. Ωστόσο, από τις απαρχές του κινηματογράφου, πολλές από τις μεγάλες ταινίες είναι μελοδράματα. Οι άνθρωποι θέλουν να κλάψουν. Οι σκηνοθέτες θέλουν να κάνουν το κοινό να κλαίει με τις αποτυχίες, τα ατυχήματα, τους χωρισμούς, που διαταράσσουν τις αρμονίες. Οι άνθρωποι, ασυναίσθητα, θέλουν να κλαίνε από ευγνωμοσύνη... Οι θεατές είναι ευγνώμονες για το ότι οι άνθρωποι στην οθόνη βιώνουν ό,τι αυτοί ποτέ δεν θέλουν να ζήσουν. Αισθάνονται ότι είναι σε γνώριμο έδαφος. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο τα πάντα σε αυτήν την ταινία, πρέπει να είναι οικεία και γνώριμα. Το πάθος, τα ήθη, τα πρόσωπα πρέπει να είναι στις σωστές τους διαστάσεις. Εξάλλου, ένα μελόδραμα είναι και σύγχρονο και διαχρονικό».

Σ.