(Έρωτας χωρίς αύριο)
του Ole Christian Madsen
(η κριτική του Θόδωρου Σούμα)

Έντονα, αμφίσημα και νοσταλγικά συναισθήματα μου δημιούργησε η περίφημη ταινία "Έρωτας χωρίς αύριο" του Δανού Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει το 2008 το αδυσώπητο. αντιναζιστικό φιλμ εποχής "Μέρες θυμού", για την αντίσταση στη Δανία [και την ερωτική κομεντί "Μπουένος Άιρες σ' αγαπώ", το 2011].
Στο "Έρωτας χωρίς αύριο" διηγείται γλαφυρά το ψυχεδελικό -μα και αυτοκαταστροφικό, γιατί τα ναρκωτικά μάλλον "έκαψαν" τον εγκέφαλο του ήρωα-, επώδυνο ταξίδι αναζήτησης κι αυτογνωσίας του αρχικά πολιτικοποιημένου, Δανού ποιητή, στιχουργού, μουσικού και συγγραφέα Άικ Σκάλοε. Άνθρωπος συνάμα εμπνευσμένος, ερωτικός (πολύ ερωτευμένος), λίγο αφελής και ρηξικέλευθος, ο Άικ έγραψε τους στίχους και τραγούδησε με πάθος και ποιητική, ρομαντική έμπνευση, στο ωραίο δανέζικο ροκ συγκρότημα Steppeulvene. Έζησε μια ζωή στα όρια, με sex & drugs & rock ’n’ roll, τρέχοντας με χίλια και βιώνοντας σε λίγα χρόνια όσα άλλοι χρειάζονται μια πενηνταετία για να τα ζήσουν, περνώντας δια πυρός και σιδήρου από έναν θυελώδη, ελεύθερο έρωτα με την εκλεκτή κι αγαπημένη του Ίμπεν, ελευθεριάζουσα, πολυγαμική και ναρκομανή, και κατέληξε δυστυχώς να αυτοκτονήσει πολύ νέος, τραγικά κι αυτοκαταστροφικά, στην έρημο, ανάμεσα στο Ιράκ και το Πακιστάν...
Η ταινία του Μάντσεν είναι το ελεύθερο, λυρικό και νοσταλγικό χρονικό των ερώτων του, των ψαξιμάτων και της οδύνης του, της γνήσιας ποίησης και της ροκ μουσικής διάθεσής του...
Για τους φίλους της ποπ και ροκ μουσικής, των παιδιών των λουλουδιών και της τρελής, επαναστατικής, δημιουργικής, διερευνητικής, αλλοπρόσαλλης και καινοτόμου, ροκ εποχής του '60...