(Σονάτα σε κλειστό δωμάτιο)
του Adrian Sitaru

Ένα οικογενειακό τραπέζι όπου τα πνεύματα εκτραχύνονται. Τα κρυμμένα οικογενειακά μυστικά, που ξαφνικά αποκαλύπτονται. Το ιστορικό παρελθόν… και τα φαντάσματά του που έρχονται στο προσκήνιο.
Ο πατριάρχης της οικογένειας (και χήρος), ο Victor (Adrian Titieni), ένας 60χρονος γυναικολόγος, κυριαρχεί στο οικογενειακό δείπνο. Έχει απέναντι του τα 4 παιδιά του: την κόρη του Gilda (Cristina Olteanu), το γιο του Cosma (Bogdan Albulescu),και τους δίδυμους Sasha (Alina Grigore) και Romi (Robi Urs). Όταν, ξαφνικά, οι τόνοι ανεβαίνουν και οι εντάσεις γίνονται πολεμικές: είναι ο ρόλος (και η θέση) του πατέρα στο παλιό κομμουνιστικό καθεστώς που προκαλεί την αντιπαράθεση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Απόρροια αυτής της έντασης είναι η αλλαγή ισορροπιών μέσα στην οικογένεια. Η οικογενειακή γαλήνη χάνεται… και τα κρυμμένα (και ένοχα) μυστικά έρχονται στην επιφάνεια.
Αυτό το θεατρικής καταγωγής σενάριο κινηματογραφείται από τον σκηνοθέτη με ρυθμούς γρήγορους, με την κάμερα να μένει κολλημένη στα πρόσωπα και τα σώματα. Και γι΄ αυτό, η υποκριτική των ηθοποιών συχνά γίνεται το κεντρικό θέμα της ταινίας.
Το βασικό θεματικό πεδίο είναι η κρυφή ενδοχώρα της οικογένειας, οι ένοχες (σωματικές) οικειότητες της, αλλά παράλληλα και η επικοινωνία και η σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές. Και ό,τι ωθεί την αφήγηση είναι η διευκρίνιση και η αποσαφήνιση των μεταξύ των μελών της οικογένειας σχέσεων. Ο κλειστός χώρος μοιάζει να ενισχύει τις εντάσεις και τα κρυφά πάθη, επιτείνει τις ανισορροπίες …
Διαχειριζόμενος το αφηγηματικό του υλικό με οικονομία και ελλειπτικότητα και επικεντρωνόμενος στα πρόσωπα (και το λόγο τους), ο σκηνοθέτης αποφεύγει τις όποιες μελοδραματικές ή ηθικολογικές παγίδες. Ό,τι έχει σημασία είναι η υποκρισία (και η προσωπική ιδιοτέλεια που την παράγει) που πάντα εμφιλοχωρεί στο λόγο και την προσωπική οπτική. Και φυσικά η επανάκτηση των χαμένων οικογενειακών ισορροπιών, η επιστροφή της οικογενειακής «γαλήνης», η αποδοχή (;) των όποιων τετελεσμένων…

Δημήτρης Μπάμπας