(Δόξα)
των Kristina Grozeva & Petar Valchanov

Εστιάζοντας στο τοπίο της πολιτικής εξουσίας (και των παρασκηνίων της), οι δύο Βούλγαροι σκηνοθέτες δημιουργούν ένα δράμα σχετικά με το ανθρώπινο πρόσωπο καθώς συνθλίβεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας... ή, μάλλον καλύτερα, των δημοσίων σχέσεων .
Ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης είναι ο Tsanko Petrov (που υποδύεται ο Stefan Denolyubov), ένας εργάτης των σιδηροδρόμων που ανακαλύπτει εκατομμύρια λέβ σκορπισμένα στις σιδηροδρομικές γραμμές και τα παραδίδει στις αρχές. Καθώς το γεγονός συγκεντρώνει την προσοχή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για το μηχανισμό δημοσίων σχέσεων του Υπουργείου Συγκοινωνιών είναι η ευκαιρία για αντιπερισπασμό από τα σκάνδαλα που κατατρύχουν την πολιτική εξουσία. Η επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων Julia Staikova (στο ρόλο η Margita Gosheva) -το έτερο κεντρικό πρόσωπο- οργανώνει την πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος. Όμως, όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, αυτή η πολιτική εκμετάλλευση έχει και τις συνέπειες της: τον εκτός κάθε εξουσίας άνθρωπο...
Δύο είναι οι τόποι που αναπτύσσεται η αφήγηση -και οι δύο σηματοδοτούνται από τη σκηνοθεσία με διαφορετικό ηθικό πρόσημο. Από την μια πλευρά είναι ο χώρος της εργασίας, με τον μονήρη σχεδόν αντικοινωνικό μεσήλικα εργάτη. Ένα πρόσωπο που ζει στην ύπαιθρο,  σχεδόν στο περιθώριο, χωρίς καμία προσωπική ζωή. Και από την άλλη υπάρχει η υπέρ-κοινωνική υπεύθυνη δημοσιών σχέσεων, που ζει τη ζωή των πόλεων, πολυάσχολη και διαρκώς σε κίνηση, με την προσωπική της ζωή να συνθλίβεται από τις επαγγελματικές επιλογές της. Καθώς αυτοί οι δύο κόσμοι υπάρχουν σχεδόν χωρίς καμία επαφή, οι παράλληλες αφηγήσεις τους συνυπάρχουν μόνο μια στιγμή -στην τελετή βράβευσης του εργάτη. Και είναι αυτή η στιγμή που αναστατώνει τη ζωή του.
Οι κωμικοί τόνοι της συνύπαρξης των τόσο διαφορετικών κόσμων μόνο παροδικά θα χρωματίσουν το συνολικό κλίμα της ταινίας. Είναι η απώλεια ενός αντικειμένου με βαθύτατη συμβολική σημασία, που σιγά -σιγά σκοτεινιάζει τους ουρανούς της ταινίας: δέσμιος στους μηχανισμούς της εξουσίας ο μεσήλικας εργάτης χάνει ό,τι πιο προσωπικό έχει -και όπως είναι αναμενόμενο αγωνίζεται να το επανακτήσει. Και είναι τότε που οι σύγκρουση των δύο διαφορετικών κόσμων – και ηθικών στάσεων- θα συμβεί.
Και η δυνάστις του μεσήλικα εργάτη; Η νεαρή φιλόδοξη γυναίκα; Αυτή θα επιχειρήσει να “διαχειριστεί” την (ηθική της) κρίση. Για να εισπράξει, στο τέλος, τα επίχειρα των πράξεων (και των επιλογών) της...

Δημήτρης Μπάμπας