του Bojan Vuletić

Η κυρία J., χήρα αξιωματικού, προετοιμάζει με επιμέλεια την αυτοκτονία της για να συμπέσει με την πρώτη επέτειο του θανάτου του συζύγου της. Βουτηγμένη σε βαθιά κατάθλιψη, η Jelena κυκλοφορεί σαν υπνωτισμένη σε ένα περιβάλλον που κάθε άλλο παρά διάθεση για ζωή εμπνέει. Ένα ακατάστατο διαμέρισμα σε ένα μουντό, καταθλιπτικό οικοδομικό συγκρότημα του Νέου Βελιγραδίου. Πριν αποχωρήσει, η πενηνταδυάχρονη άνεργη και μητέρα δύο κοριτσιών, πέρα από το να ξεσκονίσει το φονικό εργαλείο, να αγοράσει το τελευταίο της τσιγάρο -παρότι δεν καπνίζει- και να χαράξει το όνομά της στον οικογενειακό τάφο, θέλει να τακτοποιήσει κάποιες γραφειοκρατικές εκκρεμότητες για την εξασφάλιση των οικείων της. Κάτι διόλου εύκολο στη χώρα της.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Bojan Vuletić κινείται μεταξύ κοινωνικού δράματος και μαύρης κωμωδίας με τη δεύτερη να υπονομεύει συνεχώς την ιστορία. Με εξαιρετική οικονομία στην αφήγηση η ταινία περνάει από το νατουραλιστικό στο αφαιρετικό για να αναπαραστήσει μια θεματική γνωστή κι απ’ το σύγχρονο ρουμανικό κινηματογράφο: την αδυναμία του ανθρώπου να διαχειριστεί καταστάσεις σε περιόδους κοινωνικής και οικονομικής μετάβασης. Η απάθεια και η παραίτηση στο πρόσωπο της Jelena (στο ρόλο η διάσημη Σερβίδα  ηθοποιός Mirjana Karanovic)  και το ψυχρό σκηνικό μέσα στο οποίο  περιφέρεται είναι ο καθρέφτης μιας χώρας σε καταστολή. Μέσα σε ένα τοπίο καθαρά καφκικό, η κάμερα παρακολουθεί την βασανιστικά αργή περιπλάνηση της κυρίας J. σε άθλια νοσοκομεία, παρηκμασμένες δημόσιες υπηρεσίες και ερημωμένα εργοστάσια, μια περιπλάνηση που διαρκεί πέντε μέρες, με σταθερό στόχο την απονενοημένη ενέργεια.  Και που αγγίζει κάποτε τα όρια του τραγελαφικού.  
Με μια σειρά στατικών πλάνων, συμμετρικά κατασκευασμένων και τη μουντή χρωματική  απόδοση των εσωτερικών χώρων ο Vuletić κατασκευάζει ένα αυστηρά γεωμετρικό σκηνικό μέσα από το οποίο αναδύεται η ατμόσφαιρα δυσθυμίας έως και βαριάς κατάθλιψης της χώρας του στη μετακομμουνιστική εποχή. Πέρα από τη στυλιζαρισμένη αισθητική και την αποστασιοποίηση  ό,τι ξεχωρίζει ωστόσο είναι οι παραισθητικές εικόνες που βλέπει η ηρωίδα του και οι οποίες  με την έντονη φωτεινότητά τους δίνουν μια σχεδόν ψυχεδελική διάσταση στην ταινία. Οι εικόνες αυτές καθώς και οι σκηνές που φωτίζονται από ένα ιδιότυπο στοιχείο φαρσοκωμωδίας συνιστούν εντέλει και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]