(Μια νέα γυναίκα)
της Léonor Serraille

Απογοητευμένη ερωτικά, χωρίς χρήματα, με παρέα μόνο μια γάτα και τις φιλικές πόρτες να κλείνουν η μία μετά την άλλη, η νεαρή Πόλα επιστρέφει στο Παρίσι μετά από μεγάλη απουσία. Τυχαίες και μη συναντήσεις θα τη φέρουν σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους, κυρίως όμως με τις πραγματικές επιθυμίες και τα όνειρά της σε μια  επίμονη προσπάθεια να ξαναστήσει τη ζωή της με τους δικούς της όρους. Η πρωτοεμφανιζόμενη Léonor Serraille/ Λεονόρ Σεράιγ, σκιαγραφεί ένα περίπλοκο πορτρέτο γυναικείας χειραφέτησης, αλλά και μιας ολόκληρης γενιάς που προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητα και τα όνειρά της σε μια απρόσωπη και σχεδόν εχθρική μεγαλούπολη.
Ο Jonathan Romney στο Film Comment σημειώνει: «Μια εντυπωσιακή έναρξη. Όχι μόνο η ηρωίδα της ταινίας, και η Λετίσια Ντος που την ενσαρκώνει, μπαίνει στην οθόνη σαν θύελλα στην εναρκτήρια σεκάνς, αλλά το ίδιο κάνει και η σεναριογράφος – σκηνοθέτης Λεονόρ Σεράιγ. Η Παρισινή της κωμωδία είναι στιβαρή με μια ένταση που βλέπουμε σπάνια σε ντεμπούτα και έρχεται την κατάλληλη στιγμή όπου η γυναικεία χειραφέτηση είναι στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου. Η Ντος είναι τόσο χαρισματική όσο και η Γκέργουικ στο Φράνσις Χα, άλλη μια ταινία όπου η ηρωίδα είναι στην οθόνη σε κάθε πλάνο. Βλέποντας τη ξανά όμως, διαμόρφωσα την άποψη ότι η ταινία Μια Νέα Γυναίκα είναι πολύ πιο σπουδαία, λιγότερο κωμωδία και περισσότερο μια αυθεντική απεικόνιση μιας γυναικείας εμπειρίας που σε κάνει να γελάς μέσα από άβολες καταστάσεις που κάποτε αγγίζουν την απελπισία. Η ταινία Μια Νέα Γυναίκα είναι μία από αυτές τις αναπάντεχες ανακαλύψεις που προσεύχεσαι να συναντάς συχνά».
Στο περιοδικό Variety, ο Peter Debruge σε κριτική του γράφει: «Μια νέα γυναίκα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μετά το τέλος μιας δεκάχρονης σχέσης στο εύστοχα παρατηρητικό ντεμπούτο της Γαλλίδας Λεονόρ Σεράιγ. Στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, μια εύθραυστη κι όμως ταυτόχρονα άθραυστη γυναίκα κοιτάζει την κάμερα με τα δύο της μάτια διαφορετικού χρώματος το καθένα. Δεν συναντάμε συχνά τόσο έντονα βλέμματα και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Είναι μία στο εκατομμύριο όσον αφορά στις ταινίες τουλάχιστον: ένας ατίθασος, ολοκληρωμένος νέος γυναικείος χαρακτήρας που ξαφνικά βρίσκεται αναγκαστικά εκτός των ανέσεων μιας σίγουρης σχέσης και πρέπει να παλέψει για να επιβιώσει στους δρόμους του Παρισιού. […] Αλλά όπως τραγουδούσε και ο Σινάτρα για τη Νέα Υόρκη, αν τα καταφέρει εδώ, θα τα καταφέρει παντού – και αυτό το βλέμμα αντικρίζουμε πίσω από αυτά τα παράταιρα μάτια στο τελευταίο πλάνο της ταινίας».

Σημείωμα της σκηνοθέτιδος
Η ιδέα για την ταινία μου ήρθε γιατί ήθελα να σκιαγραφήσω το πορτρέτο ενός πολύ συγκεκριμένου γυναικείου χαρακτήρα που έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναξιά της μεγάλης πόλης, κατά τη διάρκεια ενός χειμώνα. Στην καθημερινότητά μου, με προσελκύουν άνθρωποι με δυνατές προσωπικότητες και με αντιφάσεις. Μας εκπλήσσουν και μας ξεβολεύουν, γιατί ακόμα κι αν δεν είναι πολύ εύκολοι, είναι γεμάτοι ζωή και στοργικότητα. Συμπαθώ πολύ τους ανθρώπους με αυτές τις δυνατές αλλά ταυτόχρονα εύθραυστες προσωπικότητες, που συχνά προδίδονται από τα προτερήματά τους και υπερισχύουν τα προφανή ελαττώματά τους. Ήθελα να χειριστώ το θέμα της αγάπης σαν μια δίψα που πρέπει να σβήσει, σαν ένα πηγάδι που πρέπει να γεμίσει, ένα «όλα ή τίποτα». Ανάμεσα σε αυτό το «όλα ή τίποτα» περιπλανιούνται η ελπίδα, η τάση για ζωή στα άκρα, οι αποτυχίες και οι καταστροφές.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)