(Χίλιες και μία νύχτες)
του Miguel Gomes

Αντισυμβατικός και οραματιστής, ο Πορτογάλος Μιγκέλ Γκόμεζ χρησιμοποιεί την πρώτη ύλη του κινηματογράφου με έναν δικό του ιδιότυπο τρόπο, στον οποίον ο μαγικός ρεαλισμός συναντά την σκληρή πραγματικότητα και παραμύθια απ’ το παρελθόν ξεπηδούν αναπάντεχα στο σήμερα.
Το φιλόδοξο εγχείρημα του Γκόμεζ (που αποτελείται από 3 ταινίες) με αφετηρία τις «Χίλιες και μια νύχτες» απεικονίζει την σύγχρονη κοινωνική κατάσταση στην Πορτογαλία και ιδιαίτερα την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Μύθοι και πραγματικότητα, μπλέκονται, δημιουργώντας μια πρωτότυπη αφήγηση. O Γκόμεζ προσαρμόζει ιστορίες από τις «1000 και μία νύχτες» στην πορτογαλική πραγματικότητα, διάχυτο από μια αίσθηση ταξιδιού και μελαγχολίας και με ειρωνική διάθεση, περιπλανιέται στο σήμερα και στο χθες μέσα από παραμύθια και φανταστικούς ήρωες.

Στην Πορτογαλία –μια ευρωπαϊκή χώρα σε κρίση– ένας σκηνοθέτης προτίθεται να πλάσει φανταστικές ιστορίες από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία είναι βυθισμένος. Δυσκολευόμενος, ωστόσο, να βρει νόημα στη δουλειά του, τα παρατάει όλα με λιποψυχία και αφήνει την όμορφη Σεχραζάντ στη θέση του. Αυτή θα χρειαστεί ενθουσιασμό και κουράγιο για να μην κάνει τον βασιλιά να βαρεθεί με τις θλιβερές ιστορίες από τη χώρα του. Καθώς οι νύχτες περνούν, η ανησυχία οδηγεί στην απόγνωση και στη συνέχεια στην απόλαυση! Έτσι, η Σεχραζάντ οργανώνει τις ιστορίες που λέει στον βασιλιά σε τρεις ενότητες. Ξεκινά κάπως έτσι: «Έφτασε στ’ αυτιά μου, μεγαλόκαρδε Βασιλιά, πως σε μια θλιβερή χώρα του κόσμου...».

(δ.τ.)