(Lost Flowers)
του Fabrizio Maltese
“When I am laid, -am laid in earth, …
Remenber me! but ah! Forget my fate".
(Dido and Aeneas, Henry Purcell)
Το Lost Flowers ξεκινάει με μια οπτική ασάφεια. Θολές εικόνες που προμηνύουν κάτι το δυστοπικό. Παράλληλα ο εκτός κάδρου μονόλογος εισάγει τον θεατή σε μια αναδρομή, τα κλιμακωτά στάδια μιας οικογενειακής τραγωδίας. Ένας ελεγειακός τόνος συνοδεύει την ήρεμη φωνή του αφηγητή σ’ αυτό το εικαστικό, εισαγωγικό κεφάλαιο της ταινίας. Πρόκειται για τον Fabrizio Maltese, φωτογράφο και σκηνοθέτη, που ύστερα από μακρά απουσία επιστρέφει εξαιτίας της καρδιακής προσβολής του πατέρα του στον γενέθλιο τόπο, το Viterbo της κεντρικής Ιταλίας. Είναι Μάρτιος του 2020, αρχή της πανδημίας και η χώρα βρίσκεται σε lock down.
Ο Maltese αναμετριέται με τον εαυτό του κι αναλογίζεται τους γονείς του, ένα αιώνια αγαπημένο ζευγάρι, στη δίνη αυτής της περιπέτειας. Τα γεγονότα ωστόσο παίρνουν απρόβλεπτη τροπή. Με την πολυπόθητη επιστροφή του πατέρα από το νοσοκομείο ο ιός θα εισβάλει στο σπίτι για να διαλέξει ένα νέο θύμα. Η απροσδόκητη απώλεια της μητέρας δημιουργεί ένα περιβάλλον ερήμωσης, στοιβαγμένο με δεκάδες αναμνήσεις και πρωταγωνιστή πλέον τη φιγούρα του έγκλειστου πατέρα, ενός ανθρώπου περήφανου που παλεύει με την απόγνωση χωρίς ποτέ να υποκύπτει σ’ αυτήν. Ό,τι στην προσγείωση έμοιαζε με εφιαλτική διαίσθηση, παραμορφωτική γεωγραφία ενός τόπου μη αναγνωρίσιμου, επιβεβαιώνεται τώρα με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Ενώ η φύση πενθεί κι αυτή για τα χαμένα της άνθη…
Η επιτακτική ανάγκη ενός γιου να αποτυπώσει φωτογραφικά και κινηματογραφικά τον αντίκτυπο μιας προσωπικής τραγωδίας, οδηγεί στη σύνθεση αυτού του ιδιότυπου αυτοβιογραφικού project, ενός προσωπικού ημερολογίου χωρισμένου σε δύο μέρη. Το πρώτο, θέτει με την εικαστικότητα της γραφής του, μέσα από μια σειρά υπέροχα φωτογραφημένων Νεκρών Φύσεων, το περίγραμμα της ιστορίας. Το δεύτερο, ένα (no)home movie –αντίστοιχο στη μελαγχολία του με αυτό της Akerman-, μια συρραφή κοινότυπων σκηνών της καθημερινότητας και αναμνήσεων, αφήνει χώρο στον πατέρα να περιέλθει τα δικά του στάδια του πένθους. Ό,τι ξεκινούσε ως ταξίδι παρηγορίας προς τη μητέρα, καταλήγει στο πορτρέτο ενός πατέρα αλλά και σε μια ωδή στην αληθινή αγάπη, που υπερβαίνει τις έννοιες του κενού, της θλίψης και της απώλειας.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου
