του Radu Jude
(η κριτική της Ζωής- Μυρτώς Ρηγοπούλου)

Η πορεία (και η ουσία) της σημερινής ανθρώπινης ζωής χωρισμένη σε κεφάλαια ανά ηλικία εκφρασμένη με κούκλες μπάρμπι κι άλλες πλαστικές κούκλες και παιχνίδια σύμβολα της παιδικής ηλικίας που αποκαλύπτουν το «άψυχο» της κοινωνίας μας, έτσι όπως, μέσω ενός κολάζ στατικών σκηνών προχωρούν ολόκληρη τη ζωή μέχρι το αναπόφευκτο τέλος. Και οι ενδιάμεσοι σταθμοί, όμως, δεν είναι λιγότερο δυστοπικοί και απαισιόδοξοι. Εδώ ούτε το χιούμορ δεν σώζει…
Ο Ράντου Ζούντε σε σχεδόν διαβολικά κέφια δεν αφήνει τίποτα όρθιο, ούτε κι ασχολίαστο (από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό μέχρι τις σεξουαλικές μας συνήθειες) σε μια ταινία όνομα και πράμα, αφού η σημειολογία κατακλύζει κάθε γωνιά κάθε της πλάνου, κατά βάση πολιτική (αλλά και υπαρξιακή και κοινωνική), που φιλοδοξεί να απομυθοποιήσει κάθε πτυχή της ζωής και του πολιτισμού μας. Σ’ αυτή την μέχρις εσχάτων αποδόμηση δεν υπάρχει έλεος για κανέναν. Όποιος εισέρχεται εδώ αφήνει πίσω του κάθε ελπίδα…