των Ilian Metev, Ivan Chertov & Zlatina Teneva
Η πανδημία και τα lockdown που τη συνόδευσαν υπήρξαν μία μοναδική εξαιρετική συνθήκη, από την οποία ξεπήδησαν καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από έντονες δραματικές κορυφώσεις και υπαρξιακό βάθος. Το ντοκιμαντέρ αυτό από τη Βουλγαρία είναι μία απόδειξη των προηγούμενων.
Γυρισμένο εν μέσω πανδημίας στο νοσοκομείο μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Βουλγαρίας, η ταινία εστιάζει σε ό,τι συμβαίνει στη μονάδα νοσηλείας περιστατικών Covid-19. Οι σκηνοθέτες έχοντας μία μοναδική πρόσβαση στα διαδραματιζόμενα σε αυτήν καταγραφούν με τις αρχές ενός ντοκιμαντέρ παρατήρησης την καθημερινότητά της. Στις αρχές αυτές ο πρώτος εκ των σκηνοθετών έχει με επιτυχία θητεύσει στην ταινία Sofia's Last Ambulance (2012).
Ακολουθώντας, εν μέρει, τους δρόμους του σινεμά του Frederic Wiseman, και εστιάζοντας στα πρόσωπα της μονάδας, οι σκηνοθέτες μέσα από το τετριμμένο και τη ρουτίνα της καθημερινότητας αναδεικνύουν τόσο τις δραματικές κορυφώσεις όσο και τις υπαρξιακές διαστάσεις μίας ζωής σε κίνδυνο, αντιμέτωπη με τις σκιές του θανάτου. Εκτός του χώρου νοσηλείας όπου διαδραματίζεται η ταινία, υπάρχει από την μια, ο εξωτερικός χώρος της κοινωνίας, ο χώρος των υγειών, και από την άλλη, η ΜΕΘ, η εντατική, το φάσμα του θανάτου. Το περιορισμένο του χώρου και ο μικρός αριθμός των προσώπων που ενοικούν σ' αυτόν, μεγεθύνει τις υπαρξιακές αγωνίες και τα δραματικά συναισθήματα: οι θεατές οικειώνονται τα πρόσωπα. Ένας γιατρός, οι νοσηλεύτριες το βοηθητικό προσωπικό της μονάδας, οι ασθενείς με τις αγωνίες της νόσου και το ενδεχόμενο του θανάτου, άλλοτε καλότροποι κι άλλοτε κακότροποι, οι συγγενείς. Αυτή οικείωση των προσώπων του χώρου και των καταστάσεων, που μας θυμίζει το σινεμά της Εύας Στεφανή, είναι μοναδική. Ο θεατής τοποθετείται στη θέση και στο ρόλο ενός προσώπου που δρα μέσα σ' αυτό το δραματικό χώρο: μπορεί να είναι ταυτόχρονα, ασθενής, νοσηλευτής, γιατρός ή συγγενής. Και αυτή τη θέση ενισχύει και δυναμώνει το στοιχείο της βαθιάς ενσυναίσθησης που χαρακτηρίζει το ντοκιμαντέρ...
Δημήτρης Μπάμπας
