των Tizza Covi & Rainer Frimmel
(η κριτική της Καλλιόπης Πουτούρογλου)

Στο πρόσωπό της είναι αποτυπωμένες οι πλαστικές επεμβάσεις χρόνων, ενώ το εκκεντρικό της ντύσιμο και το καουμπόικο καπέλο της δεν μαρτυρούν άτομο που θα το έπαιρνε στα σοβαρά κάποιος σκηνοθέτης. Όταν όμως η Vera αποκαλύπτει την πραγματική της ταυτότητα (κόρη του διάσημου ηθοποιού Giuliano Gemma), όλες οι πόρτες ανοίγουν προσωρινά, έστω για μία selfie. Στον λαμπερό χώρο του κινηματογράφου, της διαφήμισης και των τηλεοπτικών reality η Vera συνεχίζει να σπαταλάει ασύστολα την persona, την περιουσία και την αγάπη της σε λάθος αποδέκτες, έχοντας συνήθως επίγνωση ή κάποιες φορές αγνοώντας ότι πέφτει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Κι ενώ το αξιακό της σύστημα λόγω της υπερκατανάλωσης αρχίζει να καταρρέει, η ίδια επιμένει να αναζητά καταφύγιο σε απλούς ανθρώπους, στις πιο απρόβλεπτες, σκοτεινές γωνιές της Αιώνιας πόλης.
Έχοντας ως σημείο εκκίνησης προφορικές ιστορίες γύρω από την αντιφατική προσωπικότητα της Vera Gemma, τις συνεντεύξεις της αλλά και την αυτοβιογραφία της « Le bambine cattive diventano cieche», οι Tizza Covi και Rainer Frimmel προχωρούν στη δημιουργία ενός ιδιαίτερου κινηματογραφικού πορτρέτου με πρωταγωνίστρια την ίδια, μέσα από μια ταινία που θολώνει συνεχώς τα νερά μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Στην Ιταλία η Vera είναι γνωστή λόγω του πατέρα της, θρυλικού πρωταγωνιστή σε σπαγγέτι γουέστερν, η ίδια όμως πάντα ήθελε κάτι περισσότερο από το να είναι απλά η κόρη κάποιου διάσημου. Πίσω από την επιτηδευμένη εμφάνιση και τα συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς, την ανασφάλεια και τη δοτικότητα κρύβεται ένα πλάσμα εύθραυστο με βαριά κληρονομιά, που βίωσε την αίγλη μιας εποχής, γνώρισε τις παγίδες της και έπεσε συχνά θύμα τους. Οι σκηνοθέτες στρέφουν την κάμερα στην ηρωίδα τους και με τεχνικές που θυμίζουν ντοκιμαντέρ παρατήρησης αλλά και σκηνοθετική ευελιξία επιτρέπουν στα γεγονότα – τυχαία ή μη- να παρεισφρήσουν στον κορμό της ταινίας και να διαμορφώσουν έναν εντέλει πολύ κοντά στην πραγματικότητα γοητευτικό κινηματογραφικό χαρακτήρα. Ένα ατύχημα, μία συναισθηματική εξάρτηση, η αποκάλυψη μιας απάτης από τη μια, οι συναντήσεις με φίλους, οι εξομολογήσεις της ίδιας από την άλλη. Υλικό ετερογενές που κινείται σχεδόν στον χώρο του πειραματικού σινεμά, καθόλου αποστασιοποιημένου, κάποιες στιγμές έως και βαθιά συγκινητικού, που διερευνά τα όρια της ορατότητας του θεατή, του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον άλλον, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την αναζήτηση της αλήθειας.
Στον κόσμο της «la grande bellezza», σε μία πόλη που δεν μπορεί να ξεφύγει από την κινηματογραφική της παράδοση, ούτε και τα παιδιά επωνύμων από την υστεροφημία των γονιών τους, η Vera θα τριγυρνάει όπως και η Asia Argento στα ρωμαϊκά νεκροταφεία, αναρωτώμενη ποιος ήταν τελικά ο ανώνυμος γιος του Γκαίτε και ποια τα όνειρά του. Η ίδια θα προτιμούσε για τον εαυτό της μία άλλη μοίρα.