(Marguerite’s Theorem)
της Anna Novion
(η κριτική του Δημήτρη Μπάμπα)

Μία πανεπιστημιακή αίθουσα γεμάτη από μαθηματικούς που παρακολουθούν μία νεαρή γυναίκα στην έδρα που προσπαθεί να αποδείξει ένα θεώρημα. Έκπληκτοι και γεμάτοι θαυμασμό για τους διανοητικούς συλλογισμούς. Και ξαφνικά....η υπόδειξη ενός μικρού λάθους. Οι κοπιώδεις προσπάθειες που καταρρέουν. Η παταγώδης αποτυχία...
Με κεντρική ηρωίδα, μια νεαρή διδακτορική φοιτήτρια στην École Normale Supérieure (ENS), η ταινία εστιάζει σε μια διαδρομή προσωπικής κρίσης και στους δρόμους διεξόδους από αυτήν. Η ηρωίδα (την υποδύεται η εξαιρετική Ella Rumpf) βυθίζεται στη μαύρη τρύπα της Εικασίας του Γκόλντμπαχ, ενός άλυτου μαθηματικού προβλήματος: ένας κόσμος των μαθηματικών συμβόλων, χαοτικός και δαιδαλώδης ο οποίος όσους εντρυφούν σ’ αυτόν, τους φυλακίζει μέσα σε ένα σύμπαν κλειστό από το οποίο δεν μπορούν να βρουν την έξοδο.  Για την ηρωίδα ο κόσμος των μαθηματικών, τα δαιδαλώδη επιχειρήματα , η αδρεναλίνη του διανοητικού συλλογισμού είναι ο τόπος που αναζητά την ατομική επιβεβαίωση. Η σκηνοθεσία εστιάζει στα ελλείμματα της προσωπικότητας και του χαρακτήρα της νεαρής ηρωίδας: η αναζήτηση του απόλυτου είναι ένας τρόπος να τα υπερβεί. Είναι η αποτυχία και η καταφυγή της στον εξίσου δαιδαλώδες σύμπαν του κινέζικου τυχερού παιγνίου mahjong, η ευκαιρία για μια επανεκτίμηση, για μια καινούρια αρχή...
Η ταινία μπορεί να θεωρηθεί αντίστοιχη του λογοτεχνικού είδους campus novel, και θυμίζει στον Έλληνα θεατή το μυθιστόρημα του Απόστολου Δοξιάδη, Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ. Εστιάζοντας λιγότερο στους διανοητικούς συλλογισμούς και περισσότερο στο διανοητικό κόπο και τις ψυχολογικές επιπτώσεις του, η σκηνοθεσία με τρόπο συμβατικό απεικονίζει τα μαθηματικά ως μια συναρπαστική πράξη δημιουργίας, την απόδειξη ενός θεωρήματος ως μία ερωτική χειρονομία και ως μία έκφραση αυτοπραγμάτωσης και δικαίωσης...