(Οι δικοί μου)
του Roschdy Zem

Ο Μουσά, τρυφερός, αλτρουιστής και πάντα παρών για την οικογένεια του βλέπει το γάμο του να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Ένα ατύχημα και ένα χτύπημα στο κεφάλι θα τον «απελευθερώσει» από κάθε σύμβαση επιτρέποντάς του να εκφράσει τα πραγματικά συναισθήματά του χωρίς να σκέφτεται πριν μιλήσει, φέρνοντάς τα πάνω-κάτω στις οικογενειακές του σχέσεις, εκτός από αυτή με τον αδερφό του Ριάντ.
Ο Ροσντί Ζεμ, στην πιο ανάλαφρη στιγμή της φιλμογραφίας του, ξετυλίγει τον περίπλοκο ιστό των σχέσεων μιας οικογένειας που θα μπορούσε να ήταν και η δική μας, μιας μικροκοινωνίας όπου συναντιούνται και «συγκρούονται» διαφορετικές γενιές, πρώην εραστές, αλλά και το παλιό με το σύγχρονο, δημιουργώντας έναν συγκινητικό όσο και αστείο ύμνο σε όλα αυτά που μας ενώνουν και μας χωρίζουν με τους «δικούς» μας.
Η Jessica Kiang στο Variety γράφει για την ταινία: «Από όλες τις οικογενειακές σχέσεις που βλέπουμε στις ταινίες, οι αδελφικοί δεσμοί παραμένουν αυτοί που έχουν εξερευνηθεί λιγότερο. Στην έκτη του ταινία ως σκηνοθέτης, ο Γάλλος πολυπράγμων Ροσντί Ζεμ αποκαθιστά αυτή την ανισορροπία με τη γοητευτική, ανεπιτήδευτη αλλά ταυτόχρονα σημαντική ταινία Οι Δικοί Μου: ένα καλόκαρδο και όμορφα ερμηνευμένο φωτεινό ξέσπασμα διαλόγων που διανθίζει το είδος του οικογενειακού δράματος με ένα βλέμμα καλοσυνάτο και τρυφερό. Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι οι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή, αυτός που θα φροντίσει τη γάτα σου όταν λείπεις και εκείνος που θα γεμίσει το ψυγείο σου όταν είσαι άρρωστος. Πρωταγωνιστής είναι ο Μουσά, αυτό το είδος του ηρωικά καλού ανθρώπου για τον οποίο σπανίως γίνονται ταινίες. Οι Δικοί Μου, μια ταινία σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη με τόση αγάπη που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πραγματική οικογένεια, μας λέει μια παιχνιδιάρικη προσευχή για όσους παίζουν το ρόλο του ειρηνευτή σε μια οικογένεια, για όσους δεν ζητούν και τελικά δεν λαμβάνουν την περισσότερη προσοχή και τον θαυμασμό, αλλά που χωρίς αυτούς όλα καταρρέουν. Είναι ένα γράμμα αγάπης στους χαμηλότονους στυλοβάτες».

(δ.τ.)