(Where the Wind Blows )
του Marco Righi
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

«Κανένας δεν μοιάζει πιο πραγματικός από έναν αληθινό Άγιο, παρά ο ψεύτικος Άγιος» .

Ένα ορεινό τοπίο, ειδυλλιακό και καταπράσινο. Μία παραδοσιακή αγροικία σε ένα ιταλικό χωριό στα Απέννινα όρη. Ένας νεαρός, ο Antimo που εργάζεται στην οικογενειακή κτηνοτροφική μονάδα, ένα βουστάσιο. Ζει μαζί με τον άθεο πατέρα και την συνομήλικη αδελφή του. Κατά τη διάρκεια της δουλειάς του κακομεταχειρίζεται μία αγελάδα. Το παράπτωμα του αυτό δεν παραλείπει να το πει την εξομολόγηση του. Παρακολουθεί έναν αγώνα γυναικείου βόλεϊ και μετά περιμένει τη φίλη του Μίριαμ. Μαζί της συμμετέχει στην λιτανεία για την Κυριακή των Βαΐων. Κατηχεί και κηρύσσει το Ευαγγέλιο σε έναν εργάτη από τη Σαρδηνία…
Η σχέση με το θείο και τη θρησκεία είναι καθοριστική για αυτόν τον νεαρό ήρωα: ζει μια ένθεη ζωή. Μία ζωή ασκητική, πνευματική. Όμως δεν ζει μία ζωή χωρίς πάθη: είναι καπνιστής και υποκύπτει στις σαρκικές απολαύσεις. Ό, τι σημαδεύει τη ζωή του όμως είναι ο θάνατος και η απουσία της μητέρας του.
Διαδραματιζόμενη με φόντο τη μαγευτική φύση της Ιταλίας και με αναφορές στην Αγία Γραφή, η αφήγηση παρακολουθεί τη μεταμόρφωση του ήρωα από ένα χαμηλών τόνων νεαρό που αναζητά μια κατεύθυνση στη ζωή, σ' έναν «διά Χριστόν σαλών». Η σκηνοθεσία εστιάζει σε αυτόν τον χαρακτήρα και δημιουργεί το πορτραίτο του: ένα πρόσωπο αινιγματικό, γεμάτο αντιφάσεις, που καθορίζεται από τις εσωτερικές συγκρούσεις και προσωπικές πάλες, που σημαδεύεται από μια απελπισία υπαρξιακή. Σ' αυτό πρόσωπο ο πόνος από την απώλεια της μητέρας έχει αφήσει ένα τραύμα βαθύ.
Μ’ ένα σκηνοθετικό ύφος ανάλογο του ήρωα, ασκητικό και αυστηρό, που μας υπενθυμίζει το σινεμά του Carl Dreyer και τον Robert Bresson, η ταινία καθορίζεται από τη σαγηνευτική και συντριπτική δύναμη των εικόνων και των ήχων του τοπίου. Αυτή είναι η έκφραση του θείου στον σύμπαν της ταινίας. Μ’ αυτή τη φύση συνομιλεί ο τραγικός ήρωας. Στη δύναμη της στο τέλος υποκύπτει…