(Ζωντανό πνεύμα)
της Cristèle Alves Meira
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Η ταινία γεννήθηκε από το αίσθημα αδικίας που ένοιωσα όταν πέθανε η γιαγιά μου. Ήμουν εικοσάρα τότε, και έβλεπα τις θείες και τους θείους μου να τσακώνονται χυδαία για λεφτά πάνω από το άταφο ακόμα πτώμα της. Και για το ποιος θα πληρώσει για τον τάφο της. Έμεινε άταφη για δύο χρόνια. Αυτή η βαναυσότητα στις ανθρώπινες σχέσεις με έκανε να θέλω να γυρίσω αυτήν την ταινία. Ήθελα να καταλάβω τι μπορεί να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο. Στην πορεία όμως την προσοχή μου τράβηξε περισσότερο η σχέση εγγονής-γιαγιάς. Μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο γυναικών διαφορετικών γενεών, συνδεδεμένων για πάντα.
(...)  Υπάρχει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τις τελετουργίες, την μαγεία, και τις δεισιδαιμονίες. Αυτές οι ιστορίες για τις μάγισσες, από μια άλλη εποχή, συνεχίζουν να κεντρίζουν την φαντασία μας. Ωστόσο η ταινία μου δεν είναι ταινία είδους. Θα έλεγα πως είναι μια ταινία σχεδόν ανθρωπολογική, που αντλεί την έμπνευσή της από τις πρακτικές τις μαγείας στο χωριό, με τις οποίες ήρθα σε επαφή. Όλη μου την παιδική ηλικία την πέρασα ακούγοντας ιστορίες για κακή τύχη και κατάρες, με γυναίκες που πιστεύουν στην δύναμη των φυτών και στα πνεύματα. Αυτές οι τελετουργίες είναι συνήθης πρακτική στα βουνά της Βορειοανατολικής Πορτογαλίας, αλλά γίνονται στα κρυφά και είναι ταμπού να μιλάς γι’ αυτές.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)