του Γιώργου Λάνθιμου

Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλεύει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιου. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.
Ο Γιώργος Λάνθιμος δηλώνει στο Μοτέρ (τ.17) σχετικά: "Χρησιμοποιώ ένα μείγμα πραγμάτων, καινούριων και παλιών, που παρατηρώ ότι υπάρχει στην καθημερινότητά μας τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις. Μ’ αρέσει στις ταινίες μου να χρησιμοποιώ αυτή την αντίστιξη: τη διαφορά του τότε με το σήμερα, τη μείξη των στοιχείων αυτών και την οπτική σύγκρουση που μπορούν να προσφέρουν. Εκτός από αυτό όμως, νομίζω ότι η αισθητική αυτή έχει άμεση σχέση με την ιστορία που διηγούμαι κάθε φορά. Αν θεωρήσουμε ότι ο Κυνόδοντας συμβαίνει στο σήμερα, αναγκαστικά αυτοί οι άνθρωποι, με το μένουν κλεισμένοι σε ένα σπίτι και να μην αφήνουν να εισβάλλουν καινούρια πράγματα στη ζωή τους, έχουν μείνει μια 20ετία πίσω."
Και συνεχίζει: "Το στήσιμο της οικογένειας έγινε κάπως υποσυνείδητα. Υπάρχει κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου, το οποίο σου φαίνεται ενδιαφέρον και το δοκιμάζεις, βλέπεις αν λειτουργεί ή όχι. Από την αρχή είχα στο μυαλό μου ότι το κορίτσι θα είναι αυτό που θα προσπαθήσει να ξεφύγει. Βέβαια, υπάρχει και η ιστορία με τον μεγάλο αδελφό, ο οποίος έχει ήδη φύγει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι αληθινή ή όχι. Μ’ άρεσε η ηρωίδα της ταινίας να είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να φύγει από μια πατριαρχική οικογένεια, η οποία δίνει περισσότερη σημασία στο αγόρι και σέβεται τις ανάγκες του, ενώ αντίθετα το κορίτσι το θεωρεί πιο δεδομένο. Νομίζω ότι αυτή είναι η κλασική νοοτροπία που συναντας σε μια ελληνική οικογένεια."
Αναφερόμενος στους ηθοποιούς της ταινίας:"Η τεχνική ενός έμπειρου θεατρικά ηθοποιού, απέχει πολύ από αυτό που απαιτεί ο κινηματογράφος. Θεωρώ ότι η φυσική τάση του κινηματογράφου είναι να χρησιμοποιείς μη επαγγελματίες ηθοποιούς για να είναι αθώοι ως προς το μέσο. Για το είδος του κινηματογράφου που ενδιαφέρει εμένα, το ιδανικό θα ήταν μία μείξη ηθοποιών και ερασιτεχνών. Από την άλλη έχει κι αυτό τρομακτική δυσκολία, γιατί με το που θα ζητήσεις από κάποιον να κάτσει μπροστά στην κάμερα και να κάνει κάτι, αμέσως μπαίνει σε μια διαδικασία υποκριτικής και αναπαράγει, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, αυτό που έχει δει στην τηλεόραση ή στο θέατρο."