του Βασίλη Δούβλη    

Ο Ηλίας, μετά από 35 χρόνια δουλειάς σε εργοστάσιο στη Γερμανία, επιστρέφει στο σχεδόν έρημο χωριό του κι αγοράζει ένα βενζινάδικο στο δρόμο προς τα Γιάννενα.Θέλει να κάνει μια καινούρια αρχή, αλλά γρήγορα νιώθει και πάλι ξένος, αυτή τη φορά στην ίδια του την πατρίδα… Η σχέση του με την Ελένη, τη νεότερη κι ακόμα όμορφη γυναίκα του, περνάει βαθιά κρίση. Η Ελένη, που τον παντρεύτηκε όταν ήταν πολύ νέα για να ξεφύγει από τη φτώχεια και τη μιζέρια του χωριού, τώρα ασφυκτιά? θέλει, επιτέλους, να ζήσει, όσο είναι ακόμη καιρός... Η ζωή τους αλλάζει όταν ο Ηλίας σώζει από τους συνοριοφύλακες και προσλαμβάνει στο μαγαζί του τον Πέτρο, ένα νεαρό Αλβανό λαθρομετανάστη, που έρχεται στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή...
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Βασίλη Δούβλη «η ταινία επιχειρεί, μέσα από μια προσωπική ιστορία, να προσεγγίσει το πρόβλημα της μετανάστευσης, έτσι όπως αυτό εμφανίζεται στη σύγχρονη Ελλάδα, που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί από χώρα μετανάστευσης σε χώρα υποδοχής μεταναστών. Η ουσία της ταινίας βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη σχέση του Έλληνα μετανάστη με τον νεαρό Αλβανό, καθώς, κατά κάποιο τρόπο, ο ένας αποτελεί το alter ego του άλλου . Ο Ηλίας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Πέτρου τον εαυτό του, αφού για τριάντα πέντε χρόνια στη Γερμανία βρισκόταν στη δική του θέση: αυτός ήταν ο ξένος , ο διαφορετικός , ο «γκασταμπάιντερ». Και οι δυο έχουν βιώσει στο πετσί τους το ρατσισμό και την ξενοφοβία, αναζητώντας σ’ ένα ξένο τόπο το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Τώρα, ωστόσο, βρίσκονται σε διαφορετική θέση, καθώς ο Ηλίας έχει γίνει πια αφεντικό, αυτό που ονειρεύεται, μια μέρα, να γίνει κι ο Πέτρος.»
Για τα πρόσωπα της ταινίας ο σκηνοθέτης αναφέρει: «Τα τρία πρόσωπα στα οποία βασίζεται ισότιμα η ταινία, είναι, συγχρόνως, θύτες και θύματα. Στην ταινία δεν υπάρχουν θετικοί και αρνητικοί ήρωες. Μόνο τραγικά πρόσωπα, που κυνηγούν ένα όνειρο που τους υπερβαίνει… Πρόσωπα που ασφυκτιούν κι αναζητούν ένα τρόπο να αναπνεύσουν, να ζήσουν…Διεκδικούν τη ζωή μ’ ένα τρόπο σχεδόν πρωτόγονο και φτάνουν στα άκρα απλούστατα γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η ταινία δεν ηθικολογεί, αλλά προσπαθεί να ρίξει φως στις πράξεις τους . Κι αυτό καθορίζει όχι μόνο την ιστορία, αλλά και την ίδια την αφηγηματική φόρμα της ταινίας, εναλλάσσοντας στην αφήγηση τις οπτικές γωνίες και των τριών κεντρικών ηρώων.»
Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο FIPRESCI για τον Ελληνικό Κινηματογράφο 2007 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2007.

(πηγή δελτίο τύπου)