του Δημήτρη Αθανίτη
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Ήμουν απ' αυτούς που δήλωναν ότι θα φύγουν από την Αθήνα στους Ολυμπιακούς. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πέρα από τις τελετές και τα αγωνίσματα, υπάρχουν οι άνθρωποι. Το τοπίο της πόλης θα γινόταν μια μικρογραφία του πλανήτη, και το έδαφος όπου τόσες προσωπικές πορείες θα διασταυρωθούν.
Στη σύλληψη αυτής της ιδιαίτερης στιγμής μέσα από τη λεπτομέρεια της προσωπικής ματιάς και του ατομικού βιώματος, έστρεψα το ενδιαφέρον μου. Φτιάχνοντας την ταινία, δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Επιχειρούσα άλλωστε κάτι πρωτότυπο, το να κάνω μια ταινία απολύτως φιξιόν, μέσα σε ένα περιβάλλον πραγματικό και μοναδικό, που άλλαζε κάθε στιγμή.
Ξεκίνησα βέβαια από κάποια στοιχεία που υπήρχαν και στη προηγούμενη ταινία μου, 2000+1 Στιγμές, που έχει αρκετή συγγένεια σαν σύλληψη με το γεγονός αναφοράς εκεί, το μιλένιουμ. Στις Στιγμές προσπάθησα να συνδυάσω πάλι φιξιόν με πραγματικότητα, με ένα τρόπο διαφορετικό. Μέσα από τις τηλεοράσεις όλος ο πλανήτης είχε συγκεντρωθεί σε μια στιγμή, που ήταν ένα νοητό ορόσημο, η ταινία όμως εστίαζε στο προσωπικό βίωμα αυτής της στιγμής.
Νιώθω υπερήφανος που ένας αυστραλός κριτικός την επέλεξε μέσα στις δέκα καλύτερες ταινίες στον κόσμο για το 2001, ενώ το VARIETY τη χαρακτήρισε ως «θαυμαστά ειλικρινή και περιεκτική» και τη σύστηνε για αγορά σε όλες τις σοβαρές τηλεοράσεις.
Πιστεύω στα θαύματα. Καμιά φορά τα δημιουργώ ο ίδιος. Κυρίως όμως προσπαθώ να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για να γίνουν. Το να κάνεις μια ταινία, είναι κάτι τέτοιο!.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)