του Φίλιππου Τσίτου

Bερολίνο. Ένα παραδοσιακό Polterabend (πάρτι που γίνεται την παραμονή ενός γάμου) πρόκειται να γίνει σ’ ένα ιδιόρρυθμο, ετοιμόρροπο cafe. O αμερικανός Mπρους έπεισε επιτέλους τη γερμανίδα φίλη του Άνκε να τον παντρευτεί, παρότι γνωρίζονται μονάχα ένα μήνα. Eνώ, όμως, η Άνκε έχει πάρει απόφαση να δημιουργήσει μια οικογένεια γι’ αυτήν και το μωρό της, ο Mπρους αρχίζει να έχει ενδοιασμούς. O Mπρους ευελπιστεί ότι το Polterabend θα δώσει τη λύση.
Tι Polterabend, όμως, είναι αυτό, όταν η μοναδική επίσημη καλεσμένη είναι η μητέρα τής Άνκε, η οποία, ούτως ή άλλως, διαφωνεί με το γάμο και, τελικά, εκδιώκεται κακήν-κακώς από την ίδια της την κόρη, κι όταν οι υπόλοιποι καλεσμένοι δεν είναι αληθινοί καλεσμένοι, αλλά ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν
εκείνη την ώρα στο cafe;
Στο ίδιο μπαρ, ένα συγκρότημα Τσιγγάνων παίζει μουσική σαν να ήταν η τελευταία τους ευκαιρία για τη σωτηρία της ψυχής τους και τελικά δημιουργείται ένα πραγματικό γλέντι, με τη διαφορά ότι οι καλεσμένοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ανάμεσά τους, δύο Ρώσοι μουσικοί του δρόμου που, αντί να συνεργαστούν, προδίδουν ο ένας τον άλλον. Ένας Βραζιλιάνος φοιτητής που πρόκειται να απελαθεί. Ένας Μαροκινός εργάτης που θέλει να φύγει από τη χώρα, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο ξεπλυμένος Γερμανός ιδιοκτήτης του καφέ. Η νεαρή Ταϊλανδέζα που θέλει να εγκαταλείψει το Γερμανό σύζυγό της. Ο άνεργος Ανατολικο-γερμανός που βιώνει μία σύντομη νίκη, όταν αποδεικνύεται ότι είναι ο μόνος που γνωρίζει το ύψος του Τείχους.
Μια συντροφιά ανθρώπων ξένων μεταξύ τους. Ο καθένας κρύβει και το δικό του μικρό προσωπικό δράμα, τη δική του μεγάλη απογοήτευση. Όλοι αυτού θα ζήσουν μαζί κωμικοτραγικά συμβάντα, γιορτάζοντας ξέφρενα τη ματαιότητα. Το επόμενο πρωινό θα τους βρει με το κεφάλι βαρύ από τη μεγάλη δόση πραγματικότητας...

Το My Sweet Home είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Φίλιππου Τσίτου. Γυρίστηκε στο πλαίσιο της αποφοίτησής του από την Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Βερολίνου.
Πρόκειται για μια δραματική κωμωδία που στο κέντρο της έχει το θέμα της μετανάστευσης, ένα κοινωνικό φαινόμενο ιδιαίτερα διαδεδομένο στη Γερμανία, και φυσικά στο Βερολίνο. Ένα φαινόμενο όμως εξαιρετικά διαδεδομένο και σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο.
Κεντρικός τόπος της δραματικής πλοκής είναι ο χώρος του μπαρ. Ενας χώρος που λειτουργεί ως ένα θερμοκήπιο για τους μετανάστες -ήρωες, ως ένας τόπος προστασίας από την αληθινή ζωή. Επιπλέον το μπαρ είναι και ένας τόπος όπου οι προσωπικές εξομολογήσεις, οι διαπιστώσεις για τις ήττες και τις αποτυχίες της αληθινής ζωής μπορούν να ακουστούν.
Ο σκηνοθέτης δημιουργεί, με κεντρικό άξονα την ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Μπρους και Άνκε, μια τοιχογραφία χαρακτήρων. Σ' αυτήν κάθε πρόσωπο καταθέτει την εμπειρία ζωής του και συμβάλλει καθοριστικά στην πολυχρωμία και την πολυφωνία της ταινίας.
Στην καρδιά της ταινίας θα βρούμε την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, καθώς αναζητά να βρει την πραγματική του ταυτότητα, καθώς εκφράζει την ανάγκή του να ανακαλύψει τον τόπο της ψυχής του.
"Τι είναι το σπίτι; Πού βρίσκεται; Πού είναι η πατρίδα;". Αυτά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν τα πρόσωπα της ταινίας. Ο καθένας απ' αυτούς τους μετανάστες αμφιταλαντεύεται: να μείνει 'εδώ' ή να γυρίσει 'εκεί'. Το κάθε πρόσωπο έχει την δική του ξεχωριστή άποψη για την πατρίδα και το σπίτι του. Ένα σπίτι όμως, που εδώ στο Βερολίνο, φαίνεται απόμακρο και μάλλον αδύνατο να προσεγγιστεί.
Το βλέμμα του σκηνοθέτη σ' αυτήν την ομάδα 'αποτυχημένων' και περιθωριακών μεταναστών, είναι ένα βλέμμα συμπάθειας και κατανοήσης. Πρόσωπα χωρίς σαφή προσανατολισμό, που αυτοσαρκάζονται με τη κατάστασή τους και υποβάλλουν στον εαυτό τους το μεγάλο ερώτημα: "Τολμάς να πάρεις τηλέφωνο τους γονείς σου και να παραδεχτείς ότι απέτυχες;". Τολμάς; "
Το ερώτημα αυτό αποτελεί και το κεντρικό ζήτημα σ' ένα από τα επεισόδια της ταινίας. Και καθώς τίθεται, ουσιαστικά αποκαλύπτει  κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ουσία της ταινίας.
Μοιάζει η ταινία πολλές φορές μ' ένα απολογισμό για την ζωή, για τις αποτυχίες που ρίχνουν βαριά την σκιά τους σ' αυτούς τους μετανάστες. Εκθέτει σε δημόσια θέα ιστορίες προσωπικές, την ιδιαίτερη άποψη του καθενός για τη ζωή, την δυσκολία συμβιβασμού με την πραγματικότητα, τις σχέσεις με το παρελθόν και με τους ανθρώπους που ήταν κάποτε δίπλα μας ή με αυτούς που είναι τώρα...
Προσφέρει όμως παράλληλα -μέσα την ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Μπρους και Άνκε- μια απάντηση.
"Το σπίτι είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά σου", είναι η απάντηση που δίνει στα ζητήματα που τίθενται το ερωτευμένο ζευγάρι -και μαζί τους ο σκηνοθέτης.

Ο Φίλιππος Τσίτος γεννήθηκε στην Aθήνα, το 1966. Σπούδασε μάρκετινγκ στην Aθήνα, εργαζόμενος παράλληλα ως διευθυντής φωτογραφίας, βοηθός σκηνοθέτης και μοντέρ σε μουσικά ντοκιμαντέρ, καθώς και παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής. Aπό το 1991 ζει στο Bερολίνο, όπου σπούδασε σκηνοθεσία στη Γερμανική Aκαδημία Kινηματογράφου και Tηλεόρασης (DFFB). H μικρού μήκους ταινία του Parlez-moi d’amour έλαβε το Γερμανικό Bραβείο Kινηματογράφου το 1995. To My Sweet Home είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2001.