(At Home)
του Αθανάσιου Καρανικόλα
(σχετικά με την ταινία)

Για πάρα πολλά χρόνια, στους καιρούς της ευημερίας, η γεωργιανής καταγωγής Nadja ήταν  μέλος μιας ελληνικής μεγαλοαστικής οικογένειας: Εργαζόταν ως οικονόμος. Τώρα όμως, στο καιρό της κρίσης, είναι σοβαρά άρρωστη και χωρίς δουλειά. Ωστόσο, τίποτε πάνω της δεν δηλώνει πως αυτά τα δύο τραυματικά γεγονότα την έχουν με κάποιο τρόπο επηρεάσει.
Μια ταινία με εκτυφλωτικό φως, στην οποία η δυστυχία δεν είναι εμφανής στις εικόνες. Είναι καλοκαίρι, η θάλασσα λάμπει . Η θέα είναι εκπληκτική από τη βίλα πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος. Μόνο σταδιακά αποκαλύπτεται η συνολική εικόνα: υπάρχουν σαφείς αντιθέσεις και διακρίσεις μεταξύ κορυφής και βάσης, εγχώριου και ξένου, ασθενών με ή χωρίς ασφάλιση υγείας. Ωστόσο, για τη Nadja αυτές διακρίσεις και αντιθέσεις δεν είναι καν το θέμα. Επιπλέον η Nadja δεν μάχεται καν για τα δικαιώματά της. Κρατά μέσα της τα συναισθήματά της: δίνει προτεραιότητα όχι στη εργασία της, αλλά στους συναισθηματικούς δεσμούς της.
Στυλιζαρισμένη, αλλά έχοντας πάντα στο στόχαστρό της τον πραγματικό κόσμο, η σκηνοθεσία χρησιμοποιεί κομψές στη σύνθεση εικόνες σινεμασκόπ που δίνουν έμφαση στο χώρο. Αφηγείται, με το ύφος ενός ευαίσθητου μελοδράματο, την ιστορία μιας χαμηλών τόνων ηρωίδας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την αγριότητα στο κοινωνικό τοπίος. Χωρίς κοντινά πλάνα, χωρίς μεγάλα συναισθηματικά ξεσπάσματα, η ταινία είναι ένα δείγμα μεγάλου σινεμά.
Παίζουν Μαρία Καλλιμάνη, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιάννης Τσορτέκης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Αλεξία Καλτσίκη, Νίκος Γεωργάκης και Ζωή Ασημάκη.
Ο Αθανάσιος Καρανικόλας δηλώνει σχετικά: «Και ο Douglas Sirk/ Ντάγκλας Σερκ και ο Rainer Werner Fassbinder/ Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες, τους οποίους θαυμάζω πολύ κι απολαμβάνω τη δουλειά τους, όμως η πιο συνειδητή αναφορά που κάνω με το «Στο Σπίτι» είναι στα μελοδράματα του Yasujirō Ozu/ Γιασουχίρο Οζου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ozu αξιολογούσε τη καθημερινότητα και οι αυστηρές αισθητικές αρχές, τις οποίες υπέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του, με γοητεύουν και με εμπνέουν. Με το «Στο Σπίτι» είμαι ο ίδιος «στο σπίτι» μου περισσότερο από ποτέ, προσωπικά, θεματικά αλλά και στιλιστικά. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, με ήρωα μια γυναίκα να μάχεται με το δικό της τρόπο τα κοινωνικά λάθη έχουν μεγάλη επιρροή πάνω μου. Αυτή είναι η πρώτη συνειδητή μου προσπάθεια να βρω τη δική μου γλώσσα στο κινηματογραφικό αυτό γένος που ονομάζεται μελόδραμα, χωρίς όμως να θέλω να κάνω μια «μελοδραματική» ταινία, που σημαίνει φθηνό συναισθηματισμό και ψεύτικα δάκρυα. Αυτό που ήθελα εξ αρχής ήταν ένα «στεγνό» μελόδραμα. Το ότι ονομάζεις τη ταινία «ένα μεγάλο μελόδραμα στο μέγεθος μιας σουίτας δωματίου» είναι πραγματικά πολύ κοντά στις προθέσεις μου».

(πηγή κατάλογος φεστιβάλ Βερολίνου 2014, δημοσιεύματα του τύπου)