του Νίκου Παναγιωτόπουλου
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Είναι για μένα μια ταινία ορόσημο. Μια ταινία που οι εικόνες της γεννούν νοήματα. Δεν είναι τα νοήματα που γέννησαν τις εικόνες. Είναι μια ταινία αστεία και μαζί μελαγχολική. Αυτός ειναι ο λόγος που την αφιερώνω  στους Max Brothers αλλα και στον Luis Bunuel και στον Τσέχωφ. Άλλη μια ταινία μου αταξινόμητη...
Ένας κόσμος που αυτοκαταστρέφεται.
Το τέλος μιας εποχής. Η μελαγχολία του τέλους μιας εποχής. Η αμηχανία μπροστά στο νέο που έρχεται. Ο φόβος του αγνώστου. Η κωμικότητα του πανικού.
(...) [Ηθελα να κάνω] Μια ταινία της απόλαυσης. Νομίζω ότι τα φεστιβάλ κινηματογράφου, κατέστρεψαν τον κινηματογράφο. Οι ταινίες γίνονται για να αρέσουν στους διευθυντές των φεστιβάλ.  Εγώ θέλω να κάνω ταινίες που ν’ αρέσουν σε μένα.
Η ταινία μ’ έναν τρόπο, μοιάζει με τους «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας». Αν έκανα σήμερα τους «Τεμπέληδες» θα τους έκανα κάπως έτσι.
Οι ταινίες μου είναι ακραίες. Δεν μου αρέσει η σιγουριά αυτού που έχω ήδη κατακτήσει. Καλύτερη μια μεγαλοπρεπής αποτυχία από μια μίζερη επιτυχία.
 Στις ταινίες μου μ’ αρέσει ν’ ανακατεύω ηθοποιούς ποιοτικούς (δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτός ο όρος), με ηθοποιούς εμπορικούς (ούτε κι’ αυτός ο όρος μ’ αρέσει). Αν οι ίδιοι δεν δυσανασχετούν απ’ αυτή τη σύμπραξη, τι λόγος πέφτει στους κριτικούς και στους σινεφίλ. Γυρίζω  συνεχώς ταινίες όπως οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν κάθε μέρα, οι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα, όπως οι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά τους κάθε μέρα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)