της Αιμιλίας Μηλού

Ένα ναυπηγείο. Το σκαρί ενός πλοίου στη στεριά. Οι επιδιορθώσεις και η ετήσια συντήρηση του. Οι εργάτες. Οι ήχοι: τριξίματα και οι θόρυβοι της εργασίας. Τα χρώματα: κίτρινο, άσπρο, μπλε. Αλυσίδες και συρματόσκοινα, η άγκυρα και οι γερανοί, η καθέλκυση και η επιστροφή στη θάλασσα.
Το ντοκιμαντέρ της Αιμιλίας Μηλού έχει στο κέντρο της ένα πλοίο, το ομώνυμο του τίτλου επιβατηγό που εκτελεί δρομολόγια στις μικρές Κυκλάδες, ενώνοντας αδιάκοπα για πάνω από 38 χρόνια, τα Κουφονήσια, την Ηρακλειά, τη Σχοινούσα και Δονούσα με τη Νάξο και την Αμοργό. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της πλοιοκτήτριας εταιρείας, είναι «ένα καράβι μήκους 45 μέτρων, χωρητικότητας 340 επιβατών και 11 ΙΧ που επιμένει χειμώνα – καλοκαίρι να ταξιδεύει ανεξαρτήτως καιρού!».
Ένας χρόνος είναι το χρονικό διάστημα που εκτείνεται αφηγηματικά το ντοκιμαντέρ. Και καθώς το πλοίο αυτό είναι γνωστό στους θερινούς παροικούντες των νήσων, θα ήταν αναμενόμενο στις εικόνες του η ισχυρή μυθολογία του ελληνικού καλοκαιριού να κατέχει κεντρική θέση. Ωστόσο δεν είναι αυτή η σκηνοθετική προσέγγιση. Ό,τι ενδιαφέρει τη σκηνοθέτιδα είναι να προσπεράσει τα σχετικά κλισέ και τις κοινοτυπίες και να εστιάσει στην αθέατη για τον τουρίστα πραγματικότητα των νησιών αλλά και του πλοίου.
Η ζωή στο πλοίο. Ένας ναυτικός που τη νύχτα στο κατάστρωμα ρεμβάζει, καπνίζοντας και πίνοντας το ποτό του. Οι επικοινωνίες των ναυτικών. Ένας ηλικιωμένος μουσικός στο σαλόνι του πλοίου να παίζει ένα δημοτικό σκοπό. Οι λάμψεις των ακτίνων του χειμωνιάτικου ήλιου καθώς πέφτουν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Ο κατάπλους και ο απόπλους στα νησιά. Στιγμιότυπα της ζωής και τα πρόσωπα των κατοίκων. Οι οικοδόμοι, οι αγρότες, τα παιδιά, μια ράφτρα. Οι εργασίες του χειμώνα, τα γλέντια και τα πανηγύρια, ο επιτάφιος της Μεγάλης Εβδομάδας, οι αγροτικές εργασίες.
Μικρά ηχητικά στιγμιότυπα, μικρά σκίτσα και σχεδιαγράμματα μιας ζωής άγνωστης στον τουρίστα του θέρους σχεδιάζονται με θέμα, αλλά και με αφορμή και όχημα το πλοίο και την κίνηση του. Υπάρχει κάτι ανεπιτήδευτο στις εικόνες (αλλά και τους ήχους) αυτού του ντοκιμαντέρ. Απορρίπτοντας τις θερινές μυθολογίες του τουρισμού και τις (δυναστικές) οπτικές και ακουστικές προσεγγίσεις των παραθεριστών στα νησιά και τους κατοίκους των, η σκηνοθέτις εισβάλλει σε μια άγνωστη επικράτεια. Αυτήν την επικράτεια απεικονίζει με συγκίνηση και κάποιες φορές έκπληξη, αλλά πάντα με ειλικρινή θαυμασμό και αγαπητική διάθεση…
 
Δημήτρης Μπάμπας