της Ίριδας Μπαγλανέα

“Ο κόσμος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Το βασίλειο ανήκει σ' αυτό το παιδί.” (Ηράκλειτος)

Κάτι παράδοξο και σκοτεινό κάνει την εμφάνισή του ήδη από την εισαγωγική σκηνή, σε αυτή την πρώτη μικρού μήκους ταινία της Ίριδας Μπαγλανέα. Σε ένα τοπίο αρχέγονης ομορφιάς η φωνή ενός πατέρα ακούγεται να παροτρύνει τις μικρές του κόρες να κοιτάξουν κατάματα το έρεβος του θανάτου χωρίς να φοβηθούν, ενώ τρία ζευγάρια πόδια αιωρούνται μεταξύ γέφυρας και ποταμού. Ένας περίπατος στη φύση μετατρέπεται έτσι εξ αρχής σε κάτι που ξεπερνάει την παιδική ηλικία: την εκλογίκευση του αναπότρεπτου, την αναμέτρηση με το τέλος της ανθρώπινης και ζωικής φύσης. Σε έναν χρόνο που παραπέμπει στο παρόν κάπου σε μια απομονωμένη αγροικία, η οικογένεια που κάνει σταδιακά την εμφάνισή της φαίνεται να διέπεται από τους δικούς της αυστηρά καθορισμένους ρόλους και κανόνες , είτε πρόκειται για  σκηνές χαλαρότητας είτε για σκηνές εκπαίδευσης και ιδιότυπα μαθήματα θάρρους. Κι ενώ η εξοικείωση με το σκοτάδι και το άγνωστο επιβάλλοναι από τον πατέρα με τρόπο σχεδόν εμμονικό, η ανυπότακτη παιδική αθωότητα βρίσκει συνεχώς μικρές ευφάνταστες χαραμάδες για να τη βγάλουν στο μαγικό κόσμο του φωτός και της τρυφερότητας. Ένα σύμπαν με τους δικούς του κώδικες, που θα διακοπεί ωστόσο απότομα από τον κόσμο των μεγάλων.  Όταν στην τελική σκηνή κάνει την εμφάνισή της η συνειδητοποίηση της ενήλικης κοσμικής τάξης, το παιδί με την οργισμένη του επίκληση θα σταθεί αποφασιστικά απέναντί της, σφραγίζοντας συμβολικά και το τέλος της αθωότητας.
Σε μια σπάνια για τον ελληνικό κινηματογράφο αποτύπωση του τέλους της παιδικής ηλικίας, η Ίρις Μπαγλανέα στήνει με τη βοήθεια των μικρών ηρωίδων της και της φωτογράφου Ολυμπίας Μυτιληναίου, με εξαιρετική αφηγηματική οικονομία, σχεδόν ελλειπτικά, ένα σκοτεινό παραμύθι, μαγικό και νατουραλιστικό μαζί. Σε ένα τοπίο αρχαϊκό, όπου το υγρό στοιχείο συναντά το επιβλητικό γήινο, η ιδέα του θανάτου δεν δίνει απλά στο παιχνίδι και στον ηρωισμό το αληθινό τους νόημα αλλά είναι και προτετελεσμένο γεγονός, “εν αρχή των πάντων”, όπως διαμηνύεται διαρκώς από το στόμα του πατέρα. Μόνο που σε αυτή την αναπόδραστη αλήθεια το παιδί δεν μπορεί παρά να αντιστέκεται αιώνια.   

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]