του Βασίλη Κατσούπη
(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος)

Δεν πρόκειται για μια κανονική ταινία, παρότι έχει μια καθαρή γραμική αφήγηση, αλλά για ένα κινηματογραφικό installation σε εξέλιξη, πρωτότυπο σαν σύλληψη και αρκετά επιτυχημένο σαν εκτέλεση, που επεμβαίνει στην ευταξία ενός μοντέρνου εσωτερικού χώρου όπου "φιλοξενούνται" ακριβά έργα τέχνης, φανερά και κρυφά, ακόμη και διακοσμητικά, μέσα από μια "δημιουργική" καταστροφή που αποδομεί σταδιακά τον περιβάλλοντα χώρο εγκλεισμού, καθώς ο παγιδευμένος άντρας προσπαθεί να βρει κάθε φορά και κάποιον τρόπο επιβίωσης και μια δύσκολη διέξοδο διαφυγής... με κατάληξη εντέλει ως διαδικασία μια καινούρια, αντεστραμμένη τάξη και “κατάσταση πραγμάτων” που ίσως μοιάζει με άναρχη “εικαστική” αταξία, η οποία ωστόσο κάτι “θέλει να πει” σημαίνουσα σαν αλλαγή...
(Για όσους είδαν την ταινία ή πρόκειται να την δουν)

σε σενάριο Μπεν Χόπκινς με πρωταγωνιστή, σε ένα one man show, τον Γουίλεμ Νταφόε.