(Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή)
της Hana Makhmalbaf
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Το Αφγανιστάν είναι μια περίεργη χώρα. Τα τελευταία 25 χρόνια, η διακυβέρνηση έχει αλλάξει πολλά χέρια: από την κομμουνιστική Ρωσία και τους Ταλιμπάν, στους Χριστιανούς αλλά και αθεϊστές Δυτικούς. Κάθε νέο καθεστώς που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, προσπαθούσε να διορθώσει τις ατασθαλίες των προηγούμενων. Και τελικά η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Το Αφγανιστάν πλέον έχει ισοπεδωθεί, σχεδόν όλο.
Τα γυρίσματα έγιναν στην πόλη Μπαμιάμ. Στην πόλη αυτή δεν έχουν καν τηλεόραση οπότε δεν καταλαβαίνουν καθόλου τι σημαίνει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το κουτί. Πιστεύω ότι το πραγματικό σχολείο των παιδιών είναι να παρατηρούν τις συμπεριφορές των μεγάλων. Για παράδειγμα, πριν μερικά χρόνια σε αυτή την πόλη έγινε μια φρικτή σφαγή όπου πολλοί άντρες και αγόρια αποκεφαλίστηκαν μπροστά στα μάτια των γυναικών. Αντίθετα με τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Αμερική που βλέπουν τη βία στο Χόλιγουντ, τα παιδιά στο Αφγανιστάν τη βιώνουν.
Όταν όμως αυτά τα παιδιά θα ενηλικιωθούν, πώς θα μάθουν να συνυπάρχουν αλλά και να διαχειρίζονται το μέλλον της χώρας τους;Ακόμα και τα παιχνίδια των παιδιών, έχουν πλέον πολεμικό ύφος.
Το φιλμ δεν έχει ήρωες. Ακόμα και το κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί δεν τη θεωρώ ήρωα γιατί δεν καταφέρνει να πετύχει το σκοπό της. Δεν έχει επιλογές. Σε κάθε σχολείο που πηγαίνει, ζητάει να της πουν ένα αστείο αλλά κανείς δεν της λέει. Παρόλ 'αυτά μαθαίνει πάρα πολλά άλλα πράματα στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
Παρόλο που η ταινία δεν γυρίστηκε στο Ιράν, συνδυάζει αυτά που έχω να πω σχετικά με αυτές τις δύο τόσο όμοιες χώρες: το Ιράν και το Αφγανιστάν. Και οι δύο κοινωνίες έχουν παρόμοια κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Έχω γράψει πολλές ιστορίες που εκτυλίσσονται στο Ιράν αλλά δυστυχώς δεν έχω άδεια να γυρίσω ταινία στην χώρα μου. Ίσως μια μέρα στο μέλλον να τα καταφέρω.

(πηγή δελτίο τύπου)