του Takeshi Kitano
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ
Ήμουν ακόμη ένας ανερχόμενος stand-up κωμικός σε μια παραδοσιακή συνοικία του Τόκιο, όταν είδα μια γυναίκα και έναν άντρα δεμένους μεταξύ τους με ένα κομμάτι σκοινί. Ο κόσμος τους αποκαλούσε 'οι ενωμένοι ζητιάνοι'. Πολλές φήμες κυκλοφορούσαν γι΄ αυτούς, όμως κανείς δεν ήξερε στ΄ αλήθεια πώς κατέληξαν τυχοδιώκτες. Αυτή η εικόνα είχε σφηνωθεί στο μυαλό μου και ήθελα πάντα να κάνω μια ταινία με χαρακτήρες σαν αυτούς. Αποφάσισα να συνδέσω αυτήν την ιστορία με άλλες δύο. Η ιδέα για κάθε ιστορία προέρχεται από κάτι που είδα ή άκουσα κάποτε...

ΜΠΟΥΝΡΑΚΟΥ
Δεν είναι ότι το θέατρο Μπουνράκου ενέπνευσε το σενάριο. Η ιδέα αυτή ήρθε αργότερα. Αρχικά ήθελα να διηγηθώ μια τραγική ιστορία αγάπης σε ένα σύγχρονο σκηνικό. Τότε ήρθε ο Γιόζι Γιαμαμότο με όλα αυτά τα εντυπωσιακά κοστούμια, τα οποία μου θύμισαν τις κούκλες του Μπουνράκου και με οδήγησαν να σκεφτώ μια ιστορία ειπωμένη με τον τρόπο του θεάτρου των μαριονετών. Οι 'Κούκλες' είναι 'ανθρώπινες μαριονέτες'. Στην αρχή της ταινίας τις βλέπουμε ενώ εργάζονται, δηλαδή δίνουν την παράστασή τους. Μόλις η δουλειά τους τελειώσει, ξεκουράζονται και διηγούνται ιστορίες...

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΖΩΗΣ
Οι ιστορίες μιλάνε για ερωτευμένα ζευγάρια. Αν όμως τις δει κανείς αντικειμενικά, θα διαπιστώσει ότι σε κάθε μία υπάρχει ένα ανόητος εγωιστής. 'Κάνω επιλογές' σημαίνει ότι έχω δύο ή περισσότερες εναλλακτικές για να διαλέξω. Οι πρωταγωνιστές στις ΄Κούκλες', όμως, είναι προκατειλημμένοι, έχουν τη δική τους εγωιστική άποψη για το ποιόν δρόμο πρέπει να πάρουν και ενεργούν ανάλογα. Δεν κάνουν επιλογές, γιατί είναι ανίκανοι να δουν τις εναλλακτικές. Κανένα από τα γεγονότα της ταινίας δεν θα είχε συμβεί, αν οι ήρωες είχαν την απαιτούμενη συναισθηματική ισορροπία...

ΤΟΠΙΑ
Αιχμαλωτίζω πανέμορφα τοπία, αντιπαραθέτοντάς τα όμως με την σκληρότητά τους. Κάποια απ΄ αυτά έχουν τη μεγαλύτερη ομορφιά όταν βρίσκονται στα πρόθυρα του 'θανάτου', όπως τα άνθη της κερασιάς, που αγγίζουν το απόγειό τους λίγο πριν πέσουν από το δέντρο.
Σ΄αυτή τη σκληρότητα μπορεί να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση με το να ενταχθούν στο τοπίο τραγικοί χαρακτήρες. Για παράδειγμα, σε μια υπέροχη καλοκαιρινή θάλασσα προτιμώ να έχω έναν απελπισμένο μεσήλικα, που ατενίζει τον ωκεανό σκεφτόμενος ίσως την αυτοκτονία, παρά μια χαρούμενη οικογένεια που κάνει πικ-νικ στην παραλία. Αν, βλέποντας την ταινία, σκεφθείτε 'Ω, τι ωραίες εικόνες', θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Δεν θα μ΄ ενοχλούσε όμως κι αν επιλέγατε να ανακαλύψετε τον συμβολισμό.

Ο ΓΙΑΜΑΜΟΤΟ
Του έδωσα πλήρη ελευθερία για τα κοστούμια. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τον άφησα να αποφασίσει εκείνος, χωρίς οδηγίες και συζητήσεις...Όταν τα πρωτοείδα, κόντεψα να πέσω κάτω! Ο Γιόζι με ρώτησε 'πώς σου φαίνονται;' κι εγώ σκέφτηκα 'τι στην ευχή θα κάνω μ΄αυτά;' Προς στιγμήν πανικοβλήθηκα. Μετά από λίγο, όμως, ηρέμησα και είπα 'ΟΚ, είναι μια ιστορία με ανθρώπινες μαριονέτες, δεν είναι απαραίτητο να φορούν ρεαλιστικά κοστούμια.' Έτσι, αντίθετα με το τι συμβαίνει συνήθως, ακολουθήσαμε την αντίστροφη διαδικασία: η ταινία προσαρμόστηκε στα κοστούμια!

ΑΛΛΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ
Δεν θα΄ θελα να πω ότι η άλλη πλευρά της τραγωδίας είναι η κωμωδία, όμως σίγουρα υπάρχει και μια άλλη όψη στις 'Κούκλες' κάτω από την τραγική επιφάνεια. Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την ταινία έχει να κάνει με την θέση στην οποία βρίσκεται και με την ψυχολογική του κατάσταση. Δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι δραματική, ούτε και το αντίθετο. Η δική μου δουλειά είναι να φτιάχνω μια ταινία. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στο κοινό...

(Πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας )