του Baz Luhrmann
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ήμουν τρομερά απογοητευμένος όταν ναυάγησε το σχέδιό μας για την ταινία με θέμα τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κι έτσι αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι ώστε να καθαρίσει το μυαλό μου από τις σκοτούρες. Αποφάσισα μαζί με τη γυναίκα μου και την κόρη μου να περάσουμε λίγο διάστημα στο Παρίσι ώστε να σκεφτούμε στο μεταξύ ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα μας επαγγελματικά. Αρχίσαμε να συζητάμε για τη ζωή της μικρής μας κόρης. Δεν υπάρχει όριο μεταξύ της ζωής και της δουλειάς μας, και εξαιτίας της φύσης της δουλειάς, τα παιδιά μας δεν παύουν να νιώθουν πάντα μέρη ενός περιπλανώμενου θιάσου. Τότε ήταν που αναρωτηθήκαμε 'Ποιο είναι το μέρος που αποκαλούν πατρίδα τα παιδιά μας; Πού βρίσκονται οι ρίζες τους;' Αυτό, περισσότερο από κάθε τι άλλο, έκανε έντονη την επιθυμία μας να ασχοληθούμε με την Αυστραλία.

Για τον υπόλοιπο κόσμο, η Αυστραλία είναι το πιο μακρινό σημείο του κόσμου. Υπάρχει μια σπουδαία ατάκα στο 'Πέρα από την Αφρική', όπου η Κάρεν Μπλίξεν ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της διατηρεί παράνομη σχέση και εκείνη λέει 'Πρέπει να φύγω μακριά, θα πάω οπουδήποτε. Αφρική, Αυστραλία... ίσως όχι στην Αυστραλία'.

Το κινηματογραφικό μιούζικαλ ήταν η μεγάλη μου αγάπη στην παιδική μου ηλικία, ήμουν όμως επίσης και σπουδαίος φαν των ιστορικών επών. Οι επικές ταινίες ήταν το είδος των ταινιών για τις οποίες άκουγες εβδομάδες ολόκληρες προτού παιχτούν στις αίθουσες, και κάθε κάτοικος στην πόλη πήγαινε να τις δει. Μπορείς να φανταστείς την εντύπωση που προκαλούνταν σε ένα μικρό παιδί στην Αυστραλία βλέποντας ταινίες όπως 'Ο Λόρενς της Αραβίας' και 'Μπεν Χουρ'- μεγάλες, ρομαντικές περιπέτειες που εκτυλίσσονταν σε μακρινές, εξωτικές τοποθεσίες όπου το τοπίο ενίσχυε το εσωτερικό συναισθηματικό ταξίδι των ηρώων.

Όταν το κοινό παρακολουθεί τέτοιου είδους ταινίες, από το 'Όσα Παίρνει ο Άνεμος' και το 'Μπεν Χουρ' μέχρι τον 'Λόρενς της Αραβίας' και τον 'Τιτανικό', βιώνει μια μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία. Ήθελα να κάνω μια ταινία που να ήταν ομοίως περιεκτική γιατί αισθάνομαι έντονα ότι πρέπει να έχουμε αρκετή περιεκτικότητα στη ζωή μας. Το να φέρνεις τους ανθρώπους κοντά μέσα σε μια ταινία, προκαλεί ανακούφιση στην καρδιά και στην ψυχή στον απρόβλεπτο κόσμο που ζούμε.

Είναι το ζήτημα της μεταμόρφωσης με το οποίο ήθελα να καταπιαστώ αυτή τη φορά. Αναγνωρίζω την αίσθηση που υπάρχει σε μένα και στη γενιά μου ότι σε μια δεδομένη ηλικία μπαίνεις σε ένα καλούπι ζωής που παραμένει το ίδιο για τον υπόλοιπο βίο σου- ουσιαστικά η ανάπτυξη σταματάει από κει και πέρα. Με ενδιέφερε λοιπόν πολύ η ιδέα της ανάπτυξης και της αναγέννησης. Επίσης, η ζωή μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου έχει δημιουργήσει ένα κλίμα εξασθένησης, όπου το μέλλον φαντάζει απρόβλεπτο και αβέβαιο. Έτσι ήθελα να γράψω μια ιστορία για χαρακτήρες που ζουν σε αβέβαιες και ταραχώδεις συνθήκες. Επίσης, βιώνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας όπου οι δυνάμεις των αλλαγών είναι τόσο μεγάλες, ώστε η μόνη πράξη που μας ενδυναμώνει είναι να υπερασπιστούμε την αγάπη στην οποία πιστεύουμε. Σε προσωπικό επίπεδο, έχω συνειδητοποιήσει ότι, όταν περιτριγυρίζομαι από τους ανθρώπους που αγαπώ, ιδιαίτερα από την οικογένειά μου, τότε ακόμη και στις πιο ασταθείς περιόδους, έχω τα πάντα. Έχω μια πραγματικά ζωτική και σημαντική ύπαρξη. Αυτό είναι το συναίσθημα που έχει η Σάρα ως αποτέλεσμα της μεταμόρφωσής της. Ακόμη κι όταν, το να σέβεσαι τις σχέσεις σου σημαίνει να αρνείσαι τα πάντα και τους πάντες για να είσαι με τον άνθρωπό σου, κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις ώστε να βρίσκεσαι κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)