(Οι ιδιοκτήτες)
των Agustin Toscano & Ezequiel Radusky

Κωμική στους τόνους, η ταινία καταγράφει μια συνάντηση ανάμεσα στην εργατική και τη αστική τάξη.
Στο κέντρο της δραματικής πλοκής βρίσκεται ένα σπίτι, το αρχοντικό μιας οικογένειας γαιοκτημόνων. Καθώς οι ιδιοκτήτες –ο πατέρας και οι παντρεμένες δύο κόρες – ζουν στην πόλη, το σπίτι κατοικείται (για την ακρίβεια έχει καταληφθεί) από τους επιστάτες, μια γυναίκα και δύο άνδρες. Όμως η ξαφνική άφιξη των ιδιοκτητών διαταράσσει τις πρόσκαιρες απολαύσεις τους αυτής της αστικής ιδιοκτησίας.
Μ’ αφορμή αυτήν ακριβώς την κατάληψη, οι σκηνοθέτες χτίζουν μια αφήγηση όπου στα διάφορα επεισόδια της καταγράφονται, με τρόπο κωμικό, η διαρκής εναλλαγή των ενοίκων της αστικής βίλας. Παράλληλα όμως εστιάζουν και στους δύο πόλους. Η εργατική τάξη (δηλαδή οι επιστάτες) καταγράφονται ως πεινασμένοι για αστικές απολαύσεις, που συχνά κοιτάζουν τον κόσμο των αστών μ’ ένα βλέμμα φθόνου. Σκιαγραφούνται όμως παράλληλα που μπορούν να απολαύσουν τη ζωή.  Από την άλλη, η αστική τάξη (δηλαδή οι δύο παντρεμένες κόρες) ως πρόσωπα, παρόλο που ζουν χωρίς πρόβλημα βιοπορισμού, είναι στερημένα: είναι οι απολαύσεις της σάρκας που λείπουν.
Χωρίς ποτέ στην αφήγηση οι αντιθέσεις ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο τάξεις να γίνονται οξείες και οι συγκρούσεις των  δύο κόσμων έντονες,  η ταινία καταγράφει τα σημεία επαφής τους. Καθώς η ταινία αναπτύσσεται υπό την επιρροή του έργου της συμπατριώτισσας των σκηνοθετών  Lucrecia Martel, απεικονίζει μ' ένα τρόπο συμβατικό τις συμβιωτικές σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικές τάξεις. Εντέλει αυτοί οι δύο αντίθετοι πόλοι, παρ’ όλες τις αντιθέσεις τους, φαίνεται ότι έχουν έρθει σ’ ένα κρυφό συμβιβασμό για να απολαμβάνουν ότι θεωρείται το κέντρο του αστικού πολιτισμού: δηλαδή την έγγεια ιδιοκτησία.

Δημήτρης Μπάμπας