(Ήσυχες μέρες)
του Aarón Fernández Lesur

Συνάντηση δύο μοναχικών προσώπων, αυτή η ταινία από το Μεξικό είναι παράλληλα και μια χαμηλότονη ιστορία ενηλικίωσης.
Ο 17χρονος Sebastián (στο ρόλο ο Kristyan Ferrer) καταφθάνει στο μοτέλ του θείου του, σε μια παραλιακή περιοχή του Μεξικού. Παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις ευθύνες της διεύθυνσης. Το μοτέλ είναι ο χώρος για ερωτικές συναντήσεις ζευγαριών, και ο νεαρός ήρωας γίνεται μάρτυρας -ακουστικός (και όχι μόνο)- αυτών των συναντήσεων. Θαμώνας του μοτέλ είναι η Miranda (την υποδύεται η Adriana Paz), μια 30χρονη που εκεί συναντά τον παντρεμένο εραστή της. Ο Sebastián θα βρεθεί κοντά της συναισθηματικά και σωματικά …
Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τα δύο κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης σε ένα χώρο ανώνυμο, ανοίκειο, ένα τόπο που δεν τους ανήκει. Το μοτέλ, πέρα από τον τόπο που διαδραματίζεται η αφήγηση, είναι κυρίως το κέντρο βάρους της δραματικής πλοκής.  Σε χαμηλούς τόνους και χωρίς ιδιαίτερες δραματικές εντάσεις, η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από τα δύο πρόσωπα, την κίνηση τους μέσα στον ιδιαίτερο χώρο του μοτέλ, τη σχέση τους μαζί του.  Είναι το μοτέλ ένας χώρος όπου τα ερωτικά πάθη φιλοξενούνται, όπου ενοικούν οι ηδονές του σώματος, όπου ο ερωτικό πόθος ικανοποιείται. Μέσα σ’ αυτόν τον τόπο ο νεαρός ήρωας συνιστά μια εξαίρεση: δεν ζει τις ηδονές του σώματος, βρίσκεται στο κατώφλι της ενήλικης ζωής, λίγο πριν την έναρξη της σεξουαλικής- συναισθηματικής του ζωής.
Η δραματική πλοκή σιγά -σιγά συσσωρεύει συμβάντα – υπομνήσεις –ήχοι, βλέμματα, εικόνες- μιας ανικανοποίητης σεξουαλικότητας που ζητά όλο και πιο επιτακτικά να έρθει στο προσκήνιο. Και γι’ αυτό, μέσα σ’ αυτόν τον ουδέτερο χώρο, στις νεκρές, άδειες (ή ήσυχες) ώρες, ό,τι αναπτύσσεται είναι η μοναξιά: του νεαρού ήρωα, κατά αρχάς, και της νεαρής εντέλει μοναχικής γυναίκας. Το πορτραίτο της, σιγά –σιγά, καταλαμβάνει το κέντρο της δραματικής πλοκής και γίνεται ένας ισοβαρής στη δραματική πλοκή, του κεντρικού ήρωα, χαρακτήρας.
Είναι η συνάντηση των μοναξιών τους κυρίως που ενοικεί σ’ αυτόν τον ανοίκειο χώρο.
Και γι’ αυτό η αφήγηση, κατά αρχάς, καταγράφει μια απόπειρα οικειοποίησης του χώρου, τόσο από την πλευρά του ήρωα, όσο και από την πλευρά της νεαρής γυναίκας.
Η κατάκτηση, λοιπόν, του χώρου από την πλευρά του ήρωα, η οικειοποίησή του, συνιστά και τη σωματική ενηλικίωση του. Στην τελετή ενηλικίωσης του η μοναχική γυναίκα είναι η πρωθιερέα, γίνεται η αληθινά κυρίαρχη του χώρου: η χυμώδης σεξουαλικότητα της γίνεται εντέλει εμβληματική του χώρου...

Δημήτρης Μπάμπας