(Αναχρονιστικά χρονικά: Ταξίδια μέσα κι έξω από την Ασία)
των Yu Araki & Lu Pan
Εικόνες από home movies. Γυρισμένων σε φιλμ, με το πάλαι ποτέ φορμά του Super-8, ή σε πιο σύγχρονο μέσο με βίντεο Hi8. Η οικογενειακή ζωή, τα ταξίδια. Δύο σκηνοθέτες, η Lu Pan από το Χονγκ Κονγκ και ο Yu Araki από την Ιαπωνία, ανταλλάσσουν τις οικογενειακές τους (και όχι μόνο ταινίες) και συνομιλούν τόσο για αυτές συγκεκριμένα, όσο και για το είδος των home movies.
Παρόλη την διαφορετική τους εθνικότητα τους συνδέει κάτι κοινό: απέκτησαν και οι δυο (… ή μάλλον οι οικογένειες τους) την ίδια χρονική περίοδο, στην εφηβεία τους, εκεί στα αρχές της δεκαετίας του 90, μια βιντεοκάμερα Hi8. Οι γονείς τους, δηλαδή οι πατεράδες τους, και αργότερα οι ίδιοι θα καταγράψουν την καθημερινότητα τους, δηλαδή τη οικογενειακή τους ζωή. Παράλληλα, η Lu Pan αποκτά τις οικογενειακές ταινίες της ξαδέλφης της και της οικογένειά της, κινέζων μεταναστών τη δεκαετία του 90 στην Ιαπωνία. Τρεις οικογένειες, τρεις οικογενειακές ζωές στην Ασία. Χρονικά μιας παρελθούσας εσωτερικής οικογενειακής ζωής, αλλά και μιας εξωτερικής, ταξίδια αναψυχής στην Αμερική, η ζωή έξω από την οικογενειακή εστία.
Με βάση αυτό το υλικό, και ένθετα αποσπάσματα από home movies της δεκαετίας του 60 σε Super-8 από το Χονγκ Κονγκ, κτίζεται το ντοκιμαντέρ. Διανθίζεται εν είδει σχολιασμού από μια συζήτηση μέσω βιντεοκλήσης, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, των δυο σκηνοθετών που σχολιάζουν, συχνά με παιγνιώδη και ανάλαφρη διάθεση, ό,τι βλέπουν, τοποθετώντας το σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο σχετικά με τη λειτουργία τους είδους των οικογενειακών ταινιών. Κεφάλαια όπως “Home movies are boring”, “Home movies are saddening ”, “Whose home movies” οργανώνουν τη συζήτηση και τις εικόνες γύρω από θεματικές σχετικά με το ενδιαφέρον που έχουν γι’ έναν τρίτο οι εικόνες τους, τα συναισθήματα νοσταλγίας που προκαλούν, το πρόσωπο που καταγράφει και σκηνοθετεί αλλά και το τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες τους και το τι εντέλει καταγράφουν. Δίνουν έτσι οι σκηνοθέτες υπόσταση, μορφή και ενδιαφέρον σε ένα κινηματογραφικό είδος συχνά χαοτικό και απολύτως προσωπικό…
Δημήτρης Μπάμπας
