του Yeo Siew-hua
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

[Εκ παραλλήλου με τις ταινίες που μπορούμε να δούμε στις κινηματογραφικές αίθουσες, κάτι που αποτελεί και την προτεραιότητά μας –και με το αίτημα/προσδοκία/ευχή οι αγαπημένες μας αίθουσες να μείνουν στη θέση τους, και σύντομα να γνωρίσουν ξανά τις ημέρες δόξας που δικαιούνται–, δεν γίνεται να αδιαφορούμε και για όσα συμβαίνουν στις διαδικτυακές πλατφόρμες. Όταν πέφτει στην αντίληψή μας κανένα κελεπούρι, το επισημαίνουμε διότι μια καλή ταινία είναι πάντα μια καλή ταινία, ποτέ δεν χάνει την ισχύ της].
Εικονική πραγματικότητα και ρεαλισμός. Κυβερνο-Σοκ και Δέος, και εφιαλτική εικόνα των σύγχρονων μητροπόλεων. “A Land Imagined”, 2018, του Yeo Siew-hua, (παραγωγή: Ολλανδία-Γαλλία- Σιγκαπούρη), τιμημένη με Χρυσή Λεοπάρδαλη στο φεστιβάλ του Λοκάρνο 2018. Από τα πλέον αξιοπρόσεκτα δείγματα σύγχρονου κινηματογράφου, τόσο από αφηγηματική/ σκηνοθετική, σημασιολογική και εικαστική άποψη, όσο και από πλευράς πρωτοτυπίας συν τόλμης, που μπορεί κανείς να δει αυτή τη στιγμή στο Netflix. Μια ιστορία αστυνομικής έρευνας, στην εποχή μας, όπου η βάσανος της αδυναμίας φυσιολογικού ύπνου, η τιμωρία μέσω της αϋπνίας, οι θολές εικόνες του υπναγωγικού σταδίου, τα ιερογλυφικά των ονείρων, τα ανθρωποειδή των παιχνιδιών της εικονικής πραγματικότητας, οι βιντεο-πολεμικές τακτικές ταχείας εξουδετέρωσης, η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής, οι παγίδες των σκοτεινών και ανεξέλεγκτων επιθυμιών…, όλα αυτά συγχέονται (και εξομοιώνονται) με τους πανταχού παρόντες εφιάλτες της πραγματικότητας, ατομικής και συλλογικής, προσωπικής και κοινωνικής. Στα μεγάλα εργοτάξια της σύγχρονης Σιγκαπούρης, εκεί όπου η θάλασσα μετατρέπεται σε στεριά για λόγους επέκτασης και βιομηχανικής εκμετάλλευσης των παράκτιων ζωνών, απασχολούνται εργάτες προερχόμενοι από ευάλωτα σημεία του πλανήτη, και δη της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας (κυρίως Μαλαισία και Μπαγκλαντές), με χαμηλά μεροκάματα και ειδεχθή μεταχείριση από μεριάς μεγαλοεργοδοτών-εργολάβων. Όταν ένας νεαρός εργάτης από την Κίνα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ένας «εντόπιος» αστυνομικός, σε προσωπική συναισθηματική κρίση, θα αναγκαστεί να ανακατέψει τα χνότα του με εκείνα των «ξένων» εργατών, να γνωρίσει, εξ επαφής, την αθλιότητα της διαβίωσής τους και να μοιραστεί το κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδό τους. Μια ταύτιση που εντέλει αποτελεί μονόδρομο.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)