(Άνυδρο καλοκαίρι)
του Metin Erksan
(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Αταβισμός στα ερωτικά!
Πριν κάποια χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια, παιζόταν μια παλιά, ασπρόμαυρη τούρκικη ταινία με τίτλο “Άνυδρο Kαλοκαίρι” (τουρκικά: Susuz Yaz). Διαβάζω πληροφορίες: δραματική ταινία του 1964 σε σκηνοθεσία του Metin Erksan, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Νετζατί Τζουμαλέ, με τον Erol Taş ως πρωταγωνιστή. Πρώτη μεγάλη διεθνής επιτυχία του τουρκικού κινηματογράφου, τιμημένη με Χρυσή Άρκτο το 1964.
Και το στόρι: Ο Οσμάν, ένας άπληστος χωρικός, αποφασίζει να φράξει το ποτιστικό κανάλι που διασχίζει το χωράφι του, αποκόπτοντας τους υπόλοιπους αγρότες της περιοχής από το νερό. Ο Χασάν, ο νεότερος αδερφός του και πιο ήπιος χαρακτήρας, τον προειδοποιεί ότι μια τέτοια πράξη θα στρέψει εναντίον του το χωριό. Όμως ο Οσμάν επιμένει και ο Χασάν και η μνηστή του, η Μπαχάρ, υποτάσσονται στη θέλησή του.
Αυτά ξέρω και πάω να δω την ταινία. Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται η Μπαχάρ, μια όμορφη μελαχροινή κοπέλα και κάτι σκιρτάει μέσα μου, σαν να την αναγνωρίζει... διαισθητικά -κάποια “αγάπη μου παλιά”! Δεν άργησα να την θυμηθώ κι ας είχαν περάσει τόσα χρόνια. Ήταν η τουρκάλα ηθοποιός Χούλια Κοτσίγκιτ που την είχα ερωτευτεί στην προεφηβεία μου, όταν η μάνα μου με έπαιρνε για παρέα να βλέπουμε, τη μια πίσω από την άλλη, τούρκικες ταινίες.
Τότε η Χούλια ήταν (11 χρόνια μεγαλύτερη στην ηλικία) κυρία κι εγώ ακόμη παιδί. Τώρα που την έβλεπα μικρούλα στην οθόνη (όταν γυριζόταν η ταινία το 1963 δεν ήταν ούτε 16 χρονών, γεννημένη το Δεκέμβριο του 1947) εγώ ήμουν 50 φεύγα!
Η μηχανή του χρόνου, που είναι ο κινηματογράφος, είχε κάνει πάλι τα μαγικά του!