του Fernando Eimbcke

Οι κωμικοί τόνοι χρωματίζουν τα πορτραίτα των νεαρών, και όχι και τόσο νεαρών, ηρώων στο Κυνήγι της πάπιας (Temporada de patos) του του Μεξικάνου Φερνάντο Έιμπκε (Fernando Eimbcke). Η δραματική πλοκή έγκλειστη, όπως και οι ήρωες, στον ευρύχωρο όπως αποδεικνύεται χώρο ενός διαμερίσματος, συνίσταται από κωμικά επεισόδια που φέρνουν αντιμέτωπους τους ήρωες με το μέλλον και τις εναλλακτικές προοπτικές του.
Οι 14χρονοι Μόκο και Φλάμα, κολλητοί φίλοι, μένουν μόνοι στο σπίτι μια Κυριακή. Το σχέδιό τους είναι να παίξουν ηλεκτρονικά παιχνίδια και να ακούσουν μουσική. Ο έξω κόσμος είναι σαν να μην υπάρχει, ώσπου μια διακοπή ρεύματος τους υποχρεώνει να επανέλθουν στην πραγματικότητα και να σκεφτούν το θέμα του φαγητού. Όταν η πίτσα που παραγγέλνουν αργεί να έρθει κατά μερικά δευτερόλεπτα, αποφασίζουν να βασανίσουν τον Ουλίσες, τον πιτσαδόρο, και να μην τον πληρώσουν. Τελικά αποφασίζεται ότι το ζήτημα θα κριθεί σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, αλλά μια δεύτερη διακοπή ρεύματος θα αλλάξει την πορεία της ημέρας...
Ο Fernando Eimbcke σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει σχετικά: «Μέσα από την έρευνά μου για την ταινία ήρθα κοντά στα παιδιά, γνώρισα τη μουσική που ακούνε, παρακολούθησα τις ταινίες που βλέπουν και έμαθα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που τους κρατούν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες για επτά ώρες. Αυτό ήταν κάτι πολύ χρήσιμο για το σενάριο μου και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, άλλα με βοήθησε και στη διαδικασία του πως γυρίζει κανείς ταινία. Εδώ χρειάστηκε να κάνω έρευνα, να απορρίψω κάποιες γνωστές κινηματογραφικές φόρμουλες και το κυριότερο να πάρω ρίσκο. Όλο το καστ είναι έφηβοι και το συνεργείο μου αποτελούνταν από εθελοντές εφήβους. Κανένας μας δεν είχε ξανακάνει ταινία -το μόνο που έπρεπε ήταν να την γυρίσουμε».
Μια κριτική στο Screen International περιγράφει την ταινία ως εξής: «Γυρισμένη σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, με σουρεάλ χιούμορ προσιδιάζει στις πρώτες δουλειές του Τζιμ Τζάρμους.
(…...) Στο φιλμ δεν συμβαίνει κάτι το συνταρακτικό. Το μεγαλύτερο μέρος είναι γυρισμένο στο διαμέρισμα και ο τίτλος είναι παρμένος από έναν πίνακα με πάπιες που κρέμεται σε κάποιον τοίχο. Η σκηνοθεσία είναι μινιμαλιστική. Ο διάλογος είναι σχετικά περιορισμένος και η μουσική λίγη. Με έναν όμως μοναδικό τρόπο, η ταινία πραγματεύεται θέματα καίρια, όπως η σεξουαλική αναζήτηση και περιέργεια, η εφηβική ανεμελιά και η φιλία μεταξύ αγοριών». «Αυτό που εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η διακριτικότητα στον τρόπο της προσέγγισης του θέματος αλλά και η καυστική, παρατηρητική αφήγηση, το ευρηματικό χιούμορ και η ικανότητα του δημιουργού να αποσπά γνήσιες και φυσικές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές του».