(Μια ξεχωριστή συμμορία)
του Jean-Luc Godard
(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος)

Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ/ Jean-Luc Godard στα κέφια του, τα ανάλαφρα, όχι τα βαριά. Σε μια ταινία που παρωδεί, σίγουρα με το δικό του τρόπο, τα κλισέ των λαϊκών μυθιστορημάτων και των ταινιών “δεύτερης κατηγορίας” με ερωτικά τρίγωνα σε ανταγωνισμό, και σαν συμμορίες, μπλεγμένα σε νουάρ παρανομίες. Με συνεχείς σκηνές έντονης κινητικότητας (σωμάτων και αυτοκινήτων) και περιδιαβάσεων πέρα δώθε στο χώρο, που επικαλύπτουν στο πρώτο μέρος και την απουσία δράσης. Σκηνές σχεδόν “μουσικοχορευτικές”, διανθισμένες (στο άσχετο) με σχόλια της επικαιρότητας, στιχομυθίες περί έρωτα και δηλωτικές ατάκες, όπως στην περίφημη σκηνή του χορού των τριών, όπου αναφωνεί με στόμφο ο Φρανς: «Αυτοκρατορίες καταρρέουν, δημοκρατίες γεννιούνται και οι οι ηλίθιοι παραμένουν πάντα ηλίθιοι» και αποχωρεί.
Με μια Άννα Καρίνα να αποτελεί στα πλάνα του Γκοντάρ το πιο αξιοθέατο πρόσωπο και το πιο επικεντρωτικό του βλέμματος στη ροή της αφήγησης... ρακόρ!
Έχουν γίνει πολλές αναλύσεις για την ταινία και τις αναφορές της, εκείνο όμως που παραμένει αδιευκρίνιστο για μένα είναι γιατί η Οντίλ αρνείται το τσιγάρο που της προσφέρει κάθε φορά ο Φρανς από τα γαλλικά GITANES με το συρταρωτό πακέτο, σαν να μην καπνίζει, και δέχεται αμέσως μετά το τσιγάρο που της προσφέρει ο Αρτύρ από τα αμερικάνικα LUCKY STRIKE με το μαλακό πακέτο; Για να δείξει την προτίμησή της στον Αρτύρ αντί του Φρανς ή την προτίμησή της στα αμερικάνικα αντί τα γαλλικά; Ιδού η απορία!

Υ.Γ. Στις επιρροές αυτής της ταινίας είναι “Οι Ονειροπόλοι” / “The Dreamers” (2003) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι...

Μια Ξεχωριστή Συμμορία / Bande à part (1964)