(Απόφαση φυγής)
του Park Chan-wook
(η κριτική του Δημήτρη Μπάμπα)

Φόρος τιμής σε μια χολιγουντιανή κινηματογραφική παράδοση, σ’ αυτή του φιλμ νουάρ, αλλά και ένα σαγηνευτικό και σκοτεινό στην επίγευσή του θρίλερ, η ταινία του κορεάτη δημιουργού είναι παράλληλα μια καταγραφή των υπόγειων διαδρομών που ακολουθεί ο ερωτικός πόθος και των αναστατώσεων που δημιουργεί.
Ο ντετέκτιβ Hae-joon -στο ρόλο ο Park Hae-il (Jealousy Is My Middle Name, Memories of Murder) -, ζει μακριά από τη γυναίκα του. Αντιμέτωπος με τα μυστήρια και τις προκλήσεις της δουλειάς του σιγά –σιγά βυθίζεται σ’ ένα λήθαργο. Από την κατάσταση αυτή τον βγάζει η γνωριμία του με την Seo-rae -στο ρόλο η σταρ του κινέζικου σινεμά Tang Wei, Lust, Caution (2007), Long Day's Journey into Night (2018). Χήρα ενός μεγαλύτερου άνδρα, του οποίου τη δολοφονία ο ντετέκτιβ ερευνά, η νεαρή γυναίκα κατέχεται από τις ανασφάλειες, αβεβαιότητες αλλά και τις φιλοδοξίες και την τόλμη μιας μετανάστριας. Καθώς ο ντετέκτιβ υποκύπτει, όχι χωρίς αντιστάσεις, στη σκοτεινή της σαγήνη, οι σταθερές του βίου του κλονίζονται. Όταν αποφασίζει να φύγει μακριά από τη γοητεία της, έχοντας πληρώσει ένα ακριβό ως προς τη ηθική του αποτίμηση, τίμημα, ο άνδρας μοιάζει να ανακάμπτει. Όμως τίποτε δεν είναι βέβαιο και σταθερό…
Εστιάζοντας σ’ ένα ανδρικό χαρακτήρα που μοιάζει συνεχώς να ακροβατεί στην άκρη ενός γκρεμού, η σκηνοθεσία τονίζει διαρκώς τον αντίπαλο πόλο και ό,τι προκαλεί την αστάθεια στον άνδρα, δηλαδή την ηθική αμφισημία της γυναικείας παρουσίας, μιας μοιραίας γυναίκας, μιας femme fatale. Χρωματισμένη με τους γκρίζους τόνους ενός φιλμ νουάρ αλλά και από τις χιτσκοκικές επιρροές της, η αφήγηση σ’ αυτό το θρίλερ οργανώνεται γύρω ένα συναίσθημα αγωνίας και από μια σειρά ερωτήματα: Θα αναδυθεί ο ανδρικός πόθος στην επιφάνεια; Θα εκδηλωθούν και θα εκπληρωθούν τα σκοτεινά συναισθήματα του ερωτικού πάθους; Θα είναι πλήρης και άνευ όρων η υποταγή του άνδρα στη σκοτεινή γυναικεία γοητεία; Θα είναι, εντέλει, η συντριβή του ολοκληρωτική;
Για τη στιγματισμένη από ένα μπαρόκ στοιχείο, σκηνοθεσία του Park Chan-wook - The Handmaiden (2016), Oldboy (2003)- ό,τι έχει σημασία δεν είναι τόσο οι αφηγηματικές περιπλοκές, όσο η ανθρώπινη φιγούρα καθώς τοποθετείται μέσα σ’ ένα τοπίο, το κινηματογραφικό κάδρο και η σύνθεσή του: Η απόκρημνη κορυφή ενός βουνού, τόπος ενός εγκλήματος, το χιονισμένο βουνό, ντεκόρ του έρωτα, η παραλία και η  παλίρροια που σιγά-σιγά την «καταπίνει» (...και πνίγει τα συναισθήματα του μοιραίου έρωτα), είναι προνομιούχοι τόποι. Τοποθετημένοι μέσα σ’ αυτούς και αντιμέτωποι με το βάρος και των τίμημα των ερωτικών τους πόθων, οι ήρωες καταβάλλουν ένα βαρύ τίμημα: ζουν τον έρωτά τους ως μια αληθινή τραγωδία...