(Εννιά Βασίλισσες)
του Fabian Bielinsky
(Ο σκηνοθέτης της ταινίας σχολιάζει)

ΕΠΙΡΡΟΕΣ
Πάντα είχα μία ιδιαίτερη προτίμηση για τον αφηγηματικό κινηματογράφο, που βασίζεται κυρίως στην αφηγούμενη ιστορία. Δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να προσεγγίσεις μία ταινία, ωστόσο χωρίς καμία αμφιβολία είναι η προσέγγιση η οποία πάντα προσφέρει σε μένα την μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ο Ford, o Hawks, o Wilder, o Hitchcock (σ.τ.μ. σκηνοθέτες της κλασικής εποχής του χολιγουντιανού κινηματογράφου) είναι κάποιοι από τους σκηνοθέτες που με γοητεύουν ως θεατή, που δίνουν ζωή σ' αυτή την ευχαρίστηση. Η απόλαυση είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης, όταν κανείς μια ταινία.

Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
Ποτέ δεν προσέγγισα την συγγραφή του σεναρίου με μία, εκ των προτέρων διαμορφωμένη άποψη ή έχοντας στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Δεν είχα, εκ των προτέρων, αποφασίσει αν θα ήταν μια ταινία με σασπένς, ή μια κωμωδία, ή μια πολιτική ταινία. Μ' ενδιέφερε το συνολικό πλαίσιο, στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία, οι χαρακτήρες. Το ψεύδος ως ένας τρόπος με τον οποίο τα πρόσωπα έρχεται σε συνάφεια και σχετίζονται. Όλα τα άλλα ήρθαν μέσω της ίδιας της διαδικασίας της συγγραφής, από την ίδια την ανάπτυξη της ιστορίας. Μία ιστορία για απατεώνες δημιουργεί από μόνη της ένταση, κάτι που έχει περισσότερο σχέση με τη δράση, παρά με την πρόθεση για την δημιουργία σασπένς.

ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ
Μ' αρέσει να χρησιμοποιώ την χειραγώγηση του κοινού ως έναν τρόπο για να δημιουργώ μια σύνδεση μαζί τους. Και κρίνοντας από την αντίδραση στην ταινία, φαίνεται ότι και αυτό αρέσει επίσης στο κοινό. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω ότι η χειραγώγηση είναι το μόνο εργαλείο που ένας σκηνοθέτης διαθέτει. Και είμαι ανυπόμονος να εξερευνήσω νέους τρόπους με τους οποίους να μπορώ να συνδέομαι με τους θεατές -οι οποίοι τρόποι ίσως να μην εξαρτιόνται τόσο πολύ από το στοιχείο της έκπληξης.

ΑΠΑΤΕΣ
Σ' όλη μου τη ζωή, μ' ενδιέφερε η ιδέα του απατεώνα του δρόμου. Η ιδέα ενός παραβάτη του νόμου, ο οποίος, αντί να χρησιμοποιήσει όπλα, χρησιμοποιεί την εφευρετικότητα και λεπτούς ψυχολογικούς μηχανισμούς για να εξαπατά τα θύματα του: πάντα πίστευα ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικό πλαίσιο για την αφήγηση μίας ιστορίας. Εξέτασα αρκετό υλικό πριν αποφασίσω να γράψω το σενάριο. Όμως όταν άρχισα την τελική έρευνα, η έκπληξη ήταν ότι τις περισσότερες πληροφορίες μου τις πρόσφεραν τα ίδια τα θύματα. Ο καθένας είχε κάτι να μου πει: σχεδόν όλοι είχαν την δική τους εμπειρία (ή ήξεραν την εμπειρία ενός φίλου ή ενός συγγενή), ένα ανέκδοτο ή μια ιστορία στην οποία κάποιος προσπάθησε να τους εξαπατήσει. Έμεινα προσκολλημένος σ' αυτό όλο το υλικό και αυτό υπήρξε μια μεγάλη βοήθεια για να αναπτύξω την ιστορία.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Οι ηθοποιοί έχουν την βασική ενέργεια των χαρακτήρων που υποδύονται. Βρίσκω ότι μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καθοδηγήσω έναν ηθοποιό αν αυτός δεν έχει την βασική σύνδεση με τον χαρακτήρα -όσο και αν αυτή δεν είναι σαφής. Και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει με τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας (σ.τ.μ οι Gaston Pauls και Ricardo Darin).

ΟΠΤΙΚΟ ΥΦΟΣ
Είχα πάρει μια πολύ καθαρή απόφαση, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας. Ήθελα όλα τα σχετικά με την μορφή να περιστρέφονται γύρω από μία συνεκτική ιδέα: την δημιουργία μιας αίσθησης ακραίου ρεαλισμού, την θυσία της οπτικής ομορφιάς προς όφελος της αξιοπιστίας. Πιστεύω ότι το επίπλαστο της ιστορίας θα έπρεπε να αντισταθμίζεται από αληθινές εικόνες, οι οποίες δεν θα ήταν υπερβολικά ωραιοποιημένες.
Για να το πετύχω αυτό, κάποιες σκηνές δρόμου γυρίστηκαν με κρυφή κάμερα, μ' ένα τρόπο που σου επιτρέπει να δεις ότι γύρω από τους χαρακτήρες υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως είναι στην πραγματικότητα. Πιστεύω ότι πετύχαμε κάτι που είναι πολύ κοντά σ' αυτό που θέλαμε, χάρις στη συμβολή του Marcelo Camerino, του διευθυντή φωτογραφίας, ο οποίος κατανόησε την ιδέα και το είδος του φωτισμού, που είναι διαφορετικός απ' αυτόν που συνήθως χρησιμοποιείται -αλλά που όμως ταιριάζει σ' αυτή την ταινία.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ Ή ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Αυτά τα δύο είναι αξεδιάλυτα. Ξέρω ότι, κυρίως στη χώρα μου, ο κόσμος θα διαβάσει την ταινία ως ένα σχόλιο για το τρέχον κοινωνικό κλίμα στο οποίο ζούμε. Πάντα πίστευα ότι η ταινία, ως σύνολο, αντανακλά την εχθρότητα του κόσμου: η ιδέα, που ορισμένες φορές έχουμε, ότι τα πάντα είναι ένα ψέμα, ότι υπάρχει διαφθορά, ότι ο νόμος είναι "καθένας για την πάρτη του". Όμως πάντα μου ήταν καθαρό ότι προτεραιότητα μου ήταν να αφηγηθώ μια ιστορία με τον πιο έξυπνο ευφυή και διασκεδαστικό τρόπο που υπάρχει - και να κατορθώσω να κάνω κάτι από το οποίο το κοινό θα αντλούσε απόλαυση, παρακολουθώντας το. Είναι καλό που αυτό έγινε σαφές και καθαρό στο κοινό της Αργεντινής - και μ' ευχαρίστησαν γιατί κατόρθωσα να τους διασκεδάσω, ενώ την ίδια στιγμή κοιτούσαν σ' ένα καθρέφτη στον οποίο έβλεπαν την αντανάκλαση του εαυτού τους.

(συνέντευξη στις σημειώσεις για την παραγωγή. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)