του Θόδωρου Σούμα
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι πλήθος σειρές στις συνδρομητικές (HBO), ιντερνετικές πλατφόρμες (Netflix) σκοτώνουν το σινεμά και κρατάνε το κοινό στο σπίτι του (όπως υποτίθεται πως θα έκανε η τηλεόραση). Άλλοι ισχυρίζονται πως το σινεμά δεν πεθαίνει γιατί καλύπτει ιδιαίτερες και διαχρονικές ανάγκες του θεατή οπτικοακουστικής αφήγησης (συνυφασμένες με τις λειτουργίες/διαδικασίες της θέασης και τις απαιτήσεις/ανάγκες της θέασης και τoυ θεατή). Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως ένα κινηματογραφικό φιλμ, ένα οπτικοακουστικό αφήγημα παραμένει φιλμ & οπτικό αφήγημα είτε στην τηλεόραση, είτε στην οθόνη του υπολογιστή, είτε στην αίθουσα, είτε στο home video (για το smart phone αμφιβάλλουμε...). Εγώ, γενικά αισιόδοξος, τοποθετούμαι κάπου μεταξύ της 2ης και 3ης προσέγγισης.
Η γνώμη μου είναι πως η θέαση κινηματογράφου στις αίθουσες πιθανά θα μειωθεί στο μέλλον λόγω streaming από ιντερνετικές πλατφόρμες (πχ Netflix, Amazon, κλπ) και download που μας προμηθεύει ταινίες που υπάρχουν στο ίντερνετ, αλλά δεν θα πεθάνει εύκολα, Γιατί η κινηματογραφική εμπειρία στη μεγάλη οθόνη και η έξοδος από το σπίτι για να πας σινεμά ως κοινωνική δραστηριότητα, είναι μοναδικές, ανεπανάληπτες και δεν αντικαθίστανται εύκολα. Όμως το να δεις ένα καλό φιλμ ή μια καλή σειρά σε μια μεγάλη οθόνη στο σπίτι, από προτζέκτορα ή μεγάλη, καλή τηλεόραση, είναι μια οικεία, βολική, ιδιωτική απόλαυση...
Σήμερα αρκετές ποιοτικές σειρές σκηνοθετούνται με κινηματογραφικές και ποιοτικές προδιαγραφές. Γιατί και πώς ο θεατής προσκολλάται στην παρακολούθησή τους; Είναι ενδιαφέρον θέμα να εξηγήσουμε γιατί, σήμερα, οι σειρές προσελκύουν τόσο έντονα τους θεατές, τι τους προσφέρουν, από ψυχολογική, κοινωνική και άλλη άποψη. Η γνώμη μου είναι πως στην προσκόλληση συντελεί το σταθερό, μόνιμο συναίσθημα οικειότητας που γεννάται από τη συνεχή και σε τακτά διαστήματα, παρακολούθηση της σειράς. Η σταθερή αυτή σχέση δημιουργεί το συναίσθημα πως εισέρχεσαι σε έναν σταθερό κόσμο που υπάρχει σε μόνιμη βάση κάπου εκεί έξω, κόσμο με τον οποίο μπορείς να συνδεθείς, με ασφάλεια, όποτε το θελήσεις... Είναι ένα υποκατάστατο κάποιου είδους κοινωνικότητας. Πρόκειται, δηλαδή, για μια ασφαλή και σίγουρη παρέα, που σε προστατεύει από τη μοναξιά και την κατάθλιψη. Ταυτόχρονα, μένεις ασφαλής παρακολουθώντας τα δεινά και τις συμφορές των άλλων, υπάρχει λυτρωτική μέθεξη, αλλά όλα αυτά εσένα δεν θα σε αγγίξουν, δεν θα κινδυνεύσεις. Επιπλέον δημιουργείται, μέσω της επανάληψης, κάποιος ηδονικός, απολαυστικός ψυχικός εθισμός... Ιδού πώς περίπου έχει το θέμα των ελκυστικών, αφηγηματικών,μυθοπλαστικών σειρών, συνήθως αμερικάνικων, αγγλικών, γαλλικών και ισπανόφωνων και το πού εδράζει η έλξη, η σαγήνη τους...
(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)
