Τα μάτια! Τα μάτια που λάμπουν! Όχι από αντανάκλαση αλλά από ένα δικό τους φως, εσωτερικό… Μια χαρά που ακτινοβολεί… Μια οργή που σπινθηρίζει… Καθαρά αισθήματα, όχι συναισθήματα… όχι αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια… Εγώ είμαι το φως μου… Εγώ και η χαρά μου… Εγώ και η οργή μου… Το φως των ματιών μου… Εγώ εκπέμπω αυτό το φως… Το άλλο φως είναι αντανάκλαση… Ένα φως που έρχεται απ' έξω… Ετερόφωτο… Δεν είναι το φως του άστρου που εκρήγνυται… που ο πυρήνας του καίει τα καύσιμα του χωρίς δισταγμό… που ξοδεύει τη λάμψη του… και γι' αυτό θα σβήσει μια ώρα αρχύτερα, πριν την ώρα του –θέλω να πω πριν την ώρα που θα έσβηνε, σε βαθιά γεράματα, αν εξοικονομούσε τις δυνάμεις του… αν προτιμούσε να φωτίζεται από τη λάμψη των άλλων… Μην καεί, μην εκραγεί… Μη το ένα και μη το άλλο… Τα μάτια που λάμπουν από ένα δικό του φως, φωτίζουν τα μάτια των άλλων… Γίνονται αστέρια… Λαμπερά αστέρια… Οδηγοί για τους πλάνητες της νύχτας… Γίνονται φωτεινές τρύπες στον σκοτεινό ουρανό… που υπόσχονται ότι πίσω από αυτόν υπάρχει ένα άλλο σύμπαν ολόφωτο, εκτυφλωτικό… που η νύχτα στο στερέωμα το κρύβει μην κάψει τα μάτια μας… που έχει κι αυτό τις μαύρες τρύπες του, τις μελανές κηλίδες του… από την άλλη μεριά… προμηνύοντας μια αντιστροφή… από την Καλή στην Ανάποδη… και από την Ανάποδη στην Καλή… Σε αέναη αντιστροφή… Μην αφήσεις να παγιωθεί για πολύ μια κατάσταση, το φως παγώνει, το ζώνει σκοτάδι, πάει να το καταπιεί… αρχίζει να θαμπώνει, δεν σε λυτρώνει… πάει να γίνει ένα φως ετερόφωτο, αντανάκλαση ενός άλλου φωτός… Που το ίδιο απουσιάζει, ανταυγάζει μόνο μέσα από τα μάτια σου, σου κλέβει το φως των ματιών σου… Ενώ το ίδιο δεν υπάρχει… Έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει… Το βλέπεις στο στερέωμα τη νύχτα να τρεμοπαίζει, σαν ένα άστρο που ήταν κάποτε λαμπερό, αλλά έχει χαθεί πριν εκατομμύρια χρόνια, πριν… Εκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθείς, πριν να έχεις υπάρξει εσύ… και όλο το γένος των ανθρώπων… Αυτό το φωτεινό σημάδι στον σκοτεινό ουρανό είναι ένα απομεινάρι… από ένα αστέρι που τώρα πια δεν υπάρχει… 
Καταλαβαίνεις; Αυτό είναι! Και είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβεις αυτό… Αν το καταλάβεις αυτό, τα κατάλαβες όλα… Κρίμα που δεν μπορείς να δεις τα μάτια σου, τα δικά σου μάτια όταν λάμπουν με ένα δικό σου φως, εσωτερικό… Μια χαρά που ακτινοβολεί… Μια οργή που σπινθηρίζει… Καθαρά αισθήματα, όχι συναισθήματα… Όχι φως εξ αντανακλάσεως… Όχι από αγάπη, πίστη, συμπόνια… Εγώ και το φως μου… Το δικό μου φως… Όχι θεός…Όχι ετερόφωτος… Όχι ετερόνομος… Εγώ είμαι το φως… Εγώ εκπέμπω το φως μου… Το φως των ματιών μου… Εγώ είμαι το αστέρι που λάμπει εδώ… Εμείς είμαστε τα αστέρια που βλέπουμε να λάμπουν εκεί ψηλά… Χωρίς εμάς δεν υπάρχει φως… Δεν υπάρχει θεός… Εκεί ψηλά, τόσο μακριά και τόσο κοντά, λάμπουν αστέρια, φωτίζουν τη νύχτα… Πεθαίνουν αστέρια, γεννιούνται άλλα αστέρια… Σαν κι εμάς… Άλλα αυτόφωτα και άλλα ετερόφωτα… Τα αυτόφωτα λάμπουν με ένα δικό τους φως, εσωτερικό… Το είπαμε αυτό… Αλλά χρειάζεται να το ξαναπούμε… Ξανά και ξανά… Διότι τα ετερόφωτα αστέρια, επειδή είναι τα περισσότερα, πολλά περισσότερα, θέλουν να μας πείσουν ότι τα αυτόφωτα αστέρια είναι παρακατιανά… είναι τρελά… ξοδεύουν τη λάμψη τους ασύστολα… Ε όχι! Αν δεν υπήρχαν τα αυτόφωτα αστέρια, που εκρήγνυνται, ναι, και πεθαίνουν και μετά ξαναγεννιούνται άλλα στη θέση τους, πώς θα φωτίζονταν τα ετερόφωτα, μου λες; Μην τρελαθούμε… Τι είναι το φως; Δεν είναι ένας προβολέας που φωτίζει την ύπαρξη, το ον, που το κάνει να υπάρχει; Αν δεν υπήρχε φως, ένα πρώτο φως -όχι πρώτο απλώς χρονικά, αλλά αυτόφωτο- πώς θα βλέπαμε ότι κάτι υπάρχει μέσα σε αυτό το απέραντο πρώτο σκοτάδι; Πώς;
Δες αυτόν τον φωτεινό, διάφανο κύβο που περιστρέφεται εκεί ψηλά… Σαν ζάρι από κεχριμπάρι… Δες τους αριθμούς του πώς φανερώνονται σε κάθε πλευρά καθώς περιστρέφεται… Το πέντε πάνω… το τέσσερα μπροστά… το έξι στο πλάι… Και καθώς περιστρέφεται πάλι, νά, φανερώνεται το ένα στην άλλη πλευρά από το έξι… το δύο κάτω από το πέντε… το τέσσερα στο πλάι… το τρία από την άλλη πλευρά από το τέσσερα… (Μικρή παύση) Χάσαμε ή ξεχάσαμε κάποιον αριθμό; 
Πού είναι το σπίτι μου λαμπερό αστέρι; Να πάω να κοιμηθώ… Φέγγε μου να περπατώ… Δείξε μου το δρόμο, αστέρι λαμπερό… Μη χαθώ… Περπατώ, περπατώ εις το δάαασος… όταν ο λύκος δεν είναι εδώ… Λύκε-λύκε, είσαι εδώ; (Παύση, αφουγκράζεται) Δεν είσαι… 
Ανάβω ένα κερί… στο σκοτάδι… (Ανάβει) Είναι ένα φως κι αυτό… ιλαρό… Ένα φως που μου δείχνει το δρόμο που θέλω να πάρω;… Ή, επειδή είναι ένα φως που έτυχε απλώς να φέγγει εδώ, στάθηκα κι εγώ εδώ και ψάχνω κάτι να βρω… εδώ που φέγγει;… Ένα νόημα… Το κλειδί του παραδείσου που έχασα… 
Το είχα, λέει, και το έχασα… Και πρέπει να το ξαναβρώ… Για να το βρω… αναδιπλώνομαι στον εαυτό μου… Στο δικό μου φως… Ξαναγίνομαι φως… Είμαι το φως μου. Ακτινοβολώ! Ακτινοβολώ το δικό μου φως… Ξοδεύω το φως μου… Της  ύπαρξής μου το φως… Φέγγω, φέγγω αυτόφωτα, άρα υπάρχω… Είναι το ίδιο σαν να σκέφτομαι… Υπάρχω, σκέφτομαι, φέγγω… Είμαι ένα φως, είμαι το φως μου… Και θα είμαι, για όσο υπάρχω… Για όσο είμαι φως… Μάτια που λάμπουν!

Σωτήρης Ζήκος
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

* Σαν μια απόκριση στην ταινία «Μελαγχολία»/ Melancholia του Λαρς Φον Τρίερ/ Lars von Trier.

(http://cityportal.gr/ Rec: Bright eyes  (30/9/2011))